Truman Capote

Γράφει η Xplorer

Sir - Why Have you not answered my letter? I only write letters so that I will get them; please put this on a paying basis.

Πριν από μερικά χρόνια είχαμε πάει με την μητέρα μου να πάρει δώρο ένα βιβλίο...καθώς χάζευα ανάμεσα στα βιβλία έπεσε το μάτι στο «Τρούμαν Καπότε: Η αλληλογραφία του.» Σ’ ένα ραφάκι μιας βιβλιοθήκης κάτω-κάτω, ένα αρκετά μεγάλο βιβλίο που φαινόταν ότι κανείς δεν είχε μετακινήσει για καιρό. Άρχισα να το ξεφυλλίζω και όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε το ξαναέβαλα εκεί που το είχα βρει. Απ’ την ώρα που έφυγα απ’ το μαγαζί δεν μπορούσα να το βγάλω απ’ το μυαλό μου. Έτσι την επόμενη μέρα πήγα και το πήρα.

Γράμματα απ’ την αρχή της καριέρας του μέχρι και το τέλος της ζωής του. Γράμματα σε αγαπημένα του πρόσωπα, σε εφημερίδες, σε εκδοτικούς οίκους, σε γνωστούς. Το λάτρεψα. Έχω μια ιδιαίτερη αγάπη για τα γράμματα. Μ’ αρέσει να στέλνω και να λαμβάνω. Είναι μια σπουδαία πράξη να λες ότι νιώθεις και δυστυχώς κοντεύει να εξαφανιστεί. Τα γράμματα έχουν μια μαγεία και μια αμεσότητα απέναντι σ’ αυτόν που γράφεις ή σου γράφει. Αυτό ακριβώς το συναίσθημα είχε και ο Τρούμαν για τα γράμματα. Ομολογώ ότι πριν απ’ αυτό το βιβλίο δεν τον ήξερα και ιδιαίτερα. Ήξερα ότι είναι ο συγγραφέας του Breakfast at Tiffany’s και In cold Blood, γιατί είχα δει την ταινία Capote. Αλλά μόλις διάβασα τα γράμματα του, τον αγάπησα.

You write so briefly-I like details: what you’re doing, who you’re seeing; but poor lamb, I know you must be snowed in.

Γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου-όπως και εγώ-το 1024 στη Νέα Ορλεάνη. Όταν η μητέρα του Lillie Mae και ο πατέρας του Archulus Persons χώρισαν, τον Τρούμαν μεγάλωναν οι συγγενείς της μητέρας του μέχρι και το 1932 στο Monroeville της Alabama. Εκεί γνώρισε την πολύ καλή του φίλη, συγγραφέα Harper Lee, η οποία έγραψε το 1960 το “To kill a Mockingbird” όπου ο χαρακτήρας Dill είναι βασισμένος στον Truman Capote. Όταν το 1932, η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε τον Joe Capote, πήρε τον Τρούμαν και μετακόμισαν στην Νέα Υόρκη. Το 1935 ο Joe Capote υιοθέτησε και επίσημα τον Τρούμαν και από Truman Persons έγινε Truman Capote. Τα Σαββατοκύριακα, όταν έμενε στο Monroeville πήγαινε πολύ συχνά στην κοντινή πόλη Mobile του Gulf Coast εκδρομή. Έτσι ένα σαββατοκύριακο έτυχε να πέσει σ’ έναν διαγωνισμό γραψίματος, παίρνοντας μέρος με την μικρή ιστορία “Old Mrs. Busybody” με την οποία έλαβε αναγνώριση απ’ τα The Scholastic Art & Writing Awards. Μετά από λίγο καιρό, οι Capote μετακόμισαν στο Greenwich του Connecticut. Ο Τρούμαν πήγε στο Greenwich High School στο οποίο έγραφε για την σχολική εφημερίδα και η καθηγήτρια του τον ενθάρρυνε να γίνει συγγραφέας. Ο Capote έγραφε πάντα. Είχε δηλώσει:  "I began writing really sort of seriously when I was about 12. I say seriously in the sense that like other kids go home and practice the violin or the piano or whatever, I used to go home from school every day, and I would write for about three hours. I was obsessed by it." Τρία χρόνια αργότερα οι Capote ξαναγύρισαν στην Νέα Υόρκη. Αφού ο Τρούμαν τελείωσε το σχολείο έπιασε δουλειά στο New Yorker αλλά μόνο ως κλητήρας, αφού το συντηρητικό New Yorker απέρριπτε τα κείμενα του.

Writing stopped being fun when I discovered the difference between good writing and bad and, even more terrifying, the difference between it and true art. And after that, the whip came down.

Μεταξύ του 1943 και 1946 ο Τρούμαν έγραψε μικρές ιστορίες. Το Miriam, το My Side of the Matter και το Shut a Final Door για το οποίο κέρδισε και  το O. Henry Award στην ηλικία των 24. Οι ιστορίες του δημοσιεύτηκαν σε πολύ γνωστά περιοδικά όπως  The Atlantic Monthly, Harper's Bazaar, Harper's Magazine, Mademoiselle, The New Yorker, Prairie Schooner και Story. Τον Ιούνιο του 1945 το Miriam εκδόθηκε απ’ το  Mademoiselle και κέρδισε το βραβείο καλύτερης  πρώτης ιστορίας που εκδόθηκε.

It may be normal, darling; but I’d rather be natural.

Το 1946, ο Τρούμαν στην προσπάθεια του να φύγει απ’ το σπίτι των γονιών του, στο οποίο οι καυγάδες ήταν συχνό φαινόμενο μεταξύ του ζευγαριού αλλά και μεταξύ του Τρούμαν και της μητέρας του, μιας και δεχόταν συνέχεια επιθέσεις για την ομοφυλοφιλία του, έγινε δεκτός στο Yaddo. Ένα τεράστιο κτήμα  στο Saratoga Springs της Νέας Υόρκης, το οποίο φιλοξενούσε καλλιτέχνες και συγγραφείς. Εκεί γνώρισε δυο απ’ τους εραστές του. Τον Χάουαρντ Ντόουτι και τον Νιούτον Άρβιν. Ο πρώτος, ένας παντρεμένος ιστορικός ο οποίος ήταν περισσότερο μια περιπέτεια παρέμεινε φίλος του μέχρι και το θάνατο του ενώ ο δεύτερος, ο οποίος ήταν και πολύ καλός φίλος του Ντόουτι ήταν ένας καθηγητής λογοτεχνίας στο Σμίθ και μεγάλος έρωτας του Τρούμαν.

Because no matter where you run, you just end up running into yourself.

To 1948, ο Μπένετ Σερφ, εκδότης και διευθυντής του Random House αποφασίζει να εκδώσει το Άλλες φωνές, Άλλοι τόποι (other voices, other rooms), μιας και το Miriam είχε τραβήξει την προσοχή του. Ο Τρούμαν γίνεται ευρέως γνωστός. Το Other voices, other rooms έμεινε στην λίστα του New York Times με τα Best Sellers βιβλία για 9 εβδομάδες, πουλώντας 26,000 αντίτυπα.  Μερικούς μήνες αργότερα ο Τρούμαν ταξίδεψε στην Ευρώπη γνωρίζοντας Βρετανούς και Γάλλους συγγραφείς. Επιστρέφοντας συνειδητοποίησε ότι έχει ξεπεράσει τον μεγάλο του έρωτα Νιούτον, βρίσκοντας έναν καινούργιο στο πρόσωπο ενός συγγραφέα, δέκα χρόνια μεγαλύτερο του, τον Τζακ Ντάνφι.

Το 1950 ο Capote ασχολείται με το Broadway. Παίρνει την νουβέλα the grass harp και την μετατρέπει σε θεατρικό έργο. Ακολουθεί και το μιούζικαλ House of Flowers. Το 1953 ο Τρούμαν μαζί με τον John Huston γράφουν το σενάριο για την ταινία του δεύτερου το Beat the devil.

I don't care what anybody says about me as long as it isn't true.

To 1958 o Truman βγάζει την νουβέλα με την πιο γνωστή ηρωίδα βιβλίου του αλλά και ένα απ’ τα πιο σημαντικά American Cultural Icons. Την Holly Golightly απ’ το βιβλίο Breakfast at Tiffany's. Ο Capote είχε δηλώσει: I think I've had two careers. One was the career of precocity, the young person who published a series of books that were really quite remarkable. I can even read them now and evaluate them favorably, as though they were the work of a stranger... My second career began; I guess it really began with Breakfast at Tiffany's. It involves a different point of view, a different prose style to some degree. Actually, the prose style is an evolvement from one to the other—a pruning and thinning-out to a more subdued, clearer prose. I don't find it as evocative, in many respects, as the other, or even as original, but it is more difficult to do. But I'm nowhere near reaching what I want to do, where I want to go. Presumably this new book is as close as I'm going to get, at least strategically.

We don't belong to each other: he's an independent, and so am I.

Το 1959 ο Truman Capote διαβάζει ένα άρθρο στη εφημερίδα New York Times για ένα έγκλημα. Τον φόνο της οικογένειας Clutter που έγινε στο Holcomb του Kansas. Δυο τύποι, ο Richard "Dick" Hickock και ο Perry Smith σκοτώνουν τον πατέρα Clutter, την γυναίκα του και τα δυο από τα τέσσερα παιδιά τους. Ο Capote εμπνέετε από αυτήν την ιστορία. Παίρνει την πολύ καλή του φίλη Harper Lee και επισκέπτονται το τόπο του εγκλήματος. Περνάει τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι και το 1965 ψάχνοντας, ερευνώντας και γράφοντας για αυτήν την ιστορία. Αλλά και δημιουργώντας φιλίες μιας και ο ντετέκτιβ που είχε αναλάβει την υπόθεση Alvin Dewey Jr έγινε ένας απ’ τους καλυτέρους του φίλους και έμειναν έτσι μέχρι το τέλος της ζωής του αλλά και με τον ένα εκ των δυο δολοφόνων τον Perry Smith. Το 1965, λοιπόν, ο Τρούμαν βγάζει το βιβλίο της καριέρας του. Το In Cold Blood. Ο Capote γνώρισε την αποθέωση. Τα τόσα χρόνια προσωπικής εξάντλησης και οι τόσες ώρες έρευνας έφεραν το αποτέλεσμα που ήθελε ο Τρούμαν. Μετά απ’ αυτό το non-fiction novel, ο Capote δεν μπόρεσε να τελειώσει άλλο. Ο Capote είχε δηλώσει: “No one will ever know what 'In Cold Blood' took out of me. It scraped me right down to the marrow of my bones. It nearly killed me. I think, in a way, it did kill me.”

Imagination, of course, can open any door - turn the key and let terror walk right in.

Το 1976, το περιοδικό  Esquire εκδίδει ένα ξεχωριστό κεφάλαιο απ’ το Answered Prayers, το βιβλίο που δούλευε ο Truman εκείνη την εποχή. Το La Côte Basque 1965. Η ιστορία είχε κεντρικά πρόσωπα τις φίλες του Τρούμαν, κάποιες με ψευδώνυμο και κάποιες με το πραγματικό τους όνομα και αναφέρονταν στα βρώμικα μυστικά τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το τέλος της κοινωνικής ζωής του, αφού σχεδόν όλοι τον απέφευγαν. Αυτό οδήγησε τον Τρούμαν στο ποτό και τα ναρκωτικά, κυρίως γιατί όπως δήλωσε δεν περίμενε να έχει αντίκτυπο στην προσωπική του ζωή.  Τελικά το βιβλίο δεν τελείωσε και εκδόθηκε το 1986 ως Answered Prayers: The Unfinished Novel.

Home is where you feel at home. I'm still looking.

Ο Τρούμαν, αν και είχε άσχημα παιδικά χρόνια, ήταν ένας απίστευτα κοινωνικός άνθρωπος, σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγραφείς. Περήφανος gay, απίστευτα εκκεντρικός- σε ένα γράμμα λέει ότι όταν γνώρισε το Brando, o Brando του την έπεσε-εξαιρετικά έξυπνος, με απίστευτα σαρκαστικό humor πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό του αλλά και τους γύρω του. Οι άνθρωποι που τον γνώριζαν ή θα τον λάτρευαν ή θα τον μισούσαν. Με μια κοινωνική ζωή που θα ζήλευε ο καθένας... Lee Radziwill, Pamela Churchill , Jacqueline Kennedy Onassis, Tennessee Williams, Errol Flynn, Audrey Hepburn, Marylyn Monroe, Andy Warhol, Charlie και  Oona Chaplin, Christian Dior, Marlon Brando είναι μόνο κάποιες απ’ τις προσωπικότητες που γνώρισε, ήταν πάντα σε όλα τα High Class πάρτι της εποχής, με όλη την elite της εποχής. Αν δεν ήταν το τιμώμενο πρόσωπο πάντα κατάφερνε να κλέβει όλα τα φώτα πάνω του με το ταπεραμέντο του και τον τρόπο του. Γλυκός, απόλυτα ειλικρινής σε βαθμό που κάποιες φορές γινόταν κυνικός και πάνω απ’ όλα ανθρώπινος έλεγε αυτά που είχε πραγματικά στο μυαλό του, χωρίς να τα φιλτράρει ή να προσπαθεί να τα ομορφύνει λίγο. Το μαγικό μ’ αυτό είναι ότι έλεγε ότι κανένας δεν τολμούσε. Αμφισβητούσε μεγάλους συγγραφείς αλλά και καλλιτέχνες, έστελνε επιστολές που δεν χάιδευαν τα αυτιά του παραλήπτη αλλά πάνω απ’ όλα είχε ένα χαρακτηριστικό που οι γύρω άλλοτε απολάμβαναν κ άλλοτε όχι. Ήταν κουτσομπόλης. Λέει χαρακτηριστικά σ’ ένα του γράμμα «...ο Τζακ είναι εξαιρετικά μυστικοπαθής με το καινούργιο του βιβλίο γιατί μου λέει ότι είμαι κουτσομπόλης...»

Anyone who ever gave you confidence, you owe them a lot.

Μια απ’ τις μεγάλες αγάπες του Τρούμαν ήταν τα ζώα. Με μεγάλη λατρεία στα αγγλικά μπουλντόκ,  γράφει χαρακτηριστικά σ’ ένα του γράμμα προς τον σύντροφο του Τζακ Ντανφι, όταν πήρε το τελευταίο τους την σκυλί, την Μάγκι: «Όχι, δεν πρόκειται να ανοίξουμε φάρμα με μπουλντόκ» είχε αποκτήσει τρία. Ο πρώτος του σκύλος ο Κέλι ήταν ένα Κέρι Μπλου, αρκετά επιθετικό...αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Τρούμαν να υιοθετήσει ένα κοράκι που του τσίμπαγε το κεφάλι όπως λέει χαρακτηριστικά, την Λόλα αλλά και μια γάτα, την Αδερφούλα. Μετά τον Κέλι πήρε τον Μπάνκερ (αγγλ. Μπουλντόγκ) και τον Τζακ Τζ Χοντρολουκάνικο, επίσης αγγλικό μπουλντόκ,  τον οποίο λάτρευε. Όταν έπρεπε να ταξιδέψει στην Βρετανία για επαγγελματικούς λόγους και δεν μπορούσε να πάρει μαζί του τα κατοικίδια του γιατί τότε στην Βρετανία είχαν νόμο, ότι κάθε κατοικίδιο πριν μπει στη χώρα έπρεπε να περάσει από καραντίνα 6 μηνών. Ο σύντροφος του, Τζακ ταξίδεψε στο Παρίσι με τα ζώα τους κι ο Τρούμαν πήγε στη Βρετανία. Αργότερα υιοθέτησε την Διοτίμα, μια γάτα που βρήκε σ’ ένα ταξίδι του στην Ελλάδα, που κάποιο παιδί την είχε πετάξει στην θάλασσα. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε κοντά του την αγαπημένη του Μάγκι. 

Στα τέλη του 1970 εμφανίζονταν σε διάφορα τηλεοπτικά show ως καλεσμένος, μπαινόβγαινε σε κλινικές απεξάρτησης  μέχρι και το 1980. Το 1980 κυκλοφορεί το Music for Chameleon, μια συλλογή διηγημάτων, άρθρων και δοκιμίων του. Το 1984-την χρονιά που γεννήθηκα εγώ- ο Τρούμαν πεθαίνει στο Λος Άντζελες από καρκίνο του ήπατος. Μέχρι το τέλος της ζωής του έμεινε με τον Τζακ Ντανφι, τα δυο του σκυλιά και την μικρή του γάτα.

As long as you live, there's always something waiting; and even if it's bad, and you know it's bad, what can you do? You can't stop living.

Έχω ένα θέμα με τα βιβλία. Είμαι πολύ δύσκολος άνθρωπος στο να διαβάζω κάποιο μυθιστόρημα και έχω κάποιους συγκεκριμένους συγγραφείς που λατρεύω. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς ήταν ή βαθιά μελαγχολικοί άνθρωποι όπως Fernando Pessoa, Sylvia Plath ή μόνιμα μεθυσμένοι όπως Charles Bukowski ή κλειστοί και περίεργοι όπως George Orwell. Όλοι, όμως, είχαν κάποιο στοιχείο του χαρακτήρα τους που ταίριαζε απόλυτα με το δικό μου, ίσως και γι’ αυτό να λατρεύω τα γραπτά τους. Ο Truman δεν έχει καμία σχέση με κανέναν απ’ αυτούς και με κανένα χαρακτηριστικό τους.

A conversation is a dialogue, not a monologue. That's why there are so few good conversations: due to scarcity, two intelligent talkers seldom meet.

Τον αγαπώ και τον θαυμάζω. Τον τρόπο που έζησε. Για αυτά που έγραψε και τον τρόπο που τα παρουσίασε. Ο τρόπος γραφής του είναι απλά μοναδικός. Φτάνει μόνο να διαβάσεις το Εν ψυχρώ. Άμεσος, ακριβής χωρίς να κουράζεσαι λεπτό.  Ο Τρούμαν δεν δίσταζε λεπτό να πολεμήσει για αυτά που ήθελε και να κατακτήσει αυτά που ονειρεύονταν. Ενάντια σε όλους αυτούς που τον απέρριψαν αλλά και τον θεωρούσαν πολύ ιδιόρρυθμο για να δουλέψουν μαζί του, ο Τρούμαν κατάφερε να κάνει τους πάντες να μιλάνε για αυτόν διχάζοντας την κοινή γνώμη.  Είναι ένας απ’ αυτούς πιο αμφιλεγόμενους αλλά και πιο σπουδαίους συγγραφείς  και είναι μέσα στα 5 πρόσωπα που θα ήθελα απίστευτα κάποια μέρα να γνωρίσω.

TO JACK DUNPHY  [Telegram, New York 2/15/1982]

jack dunphy (1963) verbier

miss you need you cable when I expect you Love Truman