Στη γιορτή της φαντασίας – Ρόδες (2005)

Γράφει η Xplorer

Φεύγω και στέλνω σ’ όλους σας φιλάκια

Θέλω να φτάσω τ’ αστεράκια για να γλιτώσω απ’ τ’ ανθρωπάκια

Θέλω να φύγω μακριά

Το 2005 οι ρόδες βγάζουν το πρώτο τους άλμπουμ. Ο Νικήτας Κλιντ-πρώην μέλος των Active Member-στην φωνή, ο Σωτήρης Παπαγεωργίου στην φωνή, ο Νίκος «Ατόφιος» ή αλλιώς stab στη φωνή, ο Άρης Ζαράκας πρώην μέλος των Magic de Spell στην κιθάρα και την φωνή, ο Χρήστος Τσάμπουρας στην κιθάρα, ο Μάριος Χασαλεύρης στο μπάσο και ο Χρήστος Διακουμής πρώην μέλος των Love in Sadness στα drums φτιάχνουν την γιορτή της φαντασίας και προσπαθούν να κυκλοφορήσουν το cd απ’ το 2004 απ’ την Warner. Η Warner καθυστερούσε την κυκλοφορία οπότε και με την βοήθεια του Πάνου Θεοφανέλλη κυκλοφορεί απ’ την Archangel Music, το 2005.

Αυθεντικό της απώλειας παιδί

σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί
μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,
για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω κάτω εντάξει παιδί.
Πολλοί γνωστοί, μόνο 2 φίλοι που είναι τώρα νεκροί,
ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.

Το cd έχει 16 τραγούδια που έχουν όλα κάτι να προσέξεις. Αυτά που κάνουν την διαφορά είναι το Φοβάμαι (δεν είναι ο κόσμος σου αυτός) που το λένε παρέα με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, το Ομότιτλο που είναι βασισμένο απ’ το γνωστό κυπριακό τραγούδι Τα ριάλια. Πολύ αγαπημένα είναι το εξαιρετικό Του ρεβιζιονιστή που είναι εμπνευσμένο από ένα στίχο του Νικόλα Άσημου, το Λόγια Λόγια (μια στατιστική) και το Άλλη μια στατιστική με την συμμέτοχη των Ενδελέχεια.  Τελευταία άφησα τα δύο που θεωρώ κορυφαία. Δυο τραγούδια που λατρεύω το Απομυθοποίηση τώρα!  και το μοναδικό χαρταετό σε στίχους του Δημήτρη Καρρά που το επανεκτέλεσαν μαζί με τους Πάζλ βάζοντας μέσα μια γέφυρα μ’ ένα απ’ τους πιο όμορφους στίχους.

Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
αγαπημένος μου στίχος: "όλα είναι δρόμος"

για κοίτα φίλε μου όμως που πάντα ξεμένω κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει

κι ότι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει

χωρίς ταυτότητα νιώθω κι ας την έχω στην τσέπη μου πάντα

γι’ αυτό κάνω ότι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει, τζάμπα είναι στην τελική

και μη νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρύος ιδρώτας στη τελευταία στιγμή κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή

  
Οι Ρόδες ανήκουν στο Hip Hop, αν και στο booklet του cd γράφουν ότι είναι χιπ χοπ-φολκ-ελεκτρονικα-νταμπ. Έχουν στοιχεία rock, στοιχεία από reggae και ska. Η μουσική και η ενορχήστρωση είναι εξαιρετικά. Όλα είναι δεμένα μεταξύ τους και βγάζουν ένα πολύ όμορφο ηχητικό αποτέλεσμα για Ηιp –Hορ.

Το παν σ’ αυτό το άλμπουμ, αλλά και γενικότερα σ’ αυτό το είδος της μουσικής είναι ο στίχος. Ο στίχος, λοιπόν, εδώ τα σπάει. Χωρίς υπερβολή. Θεωρώ το Νικήτα Κλιντ φυσικό ταλέντο. Έχει ένα ανοιχτό μυαλό και μια απίστευτη εξυπνάδα. Έχει καταφέρει να ξεφύγει απ’ όλα τα κλισέ που έχουν συνήθως οι ραπ στίχοι και σίγουρα κάνει την διαφορά. Ο στίχος είναι όλα αυτά που έχω στο μυαλό μου και ότι θα έπρεπε να έχει κάποιος στο μυαλό του. Καθαρά κοινωνικός όσο αφορά την θεματολογία, μιλάει κατευθείαν και ταυτόχρονα στη καρδιά σου, στο μυαλό σου αλλά πάνω απ’ όλα στην συνείδηση σου.

Να χέσω το μέλλον το προγεγραμμένο ξεχνά το

δεν είμαι μάγκας δεν είμαι άντρας αφήνω για άλλους το θέατρο (...)
όσο ήμουν σκλάβος της αντίδρασης, κάθε μου εξέγερση ήταν και πιο αντιδραστική
Μου είπαν πως θα γίνω ρεβιζιονιστής, άμα γυρίσω δίσκο
μου είπαν πως θα γίνω παλιάτσος και ληστής, άμα πάρω το ρίσκο
μου είπαν πως θα γίνω μεγάλος εραστής, αρκεί να μη γαμήσω
μου είπαν πως θα γίνω αντικομφορμιστής, αν όλα τα διαλύσω

  

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και πολύ εκτίμηση σ’ αυτό το είδος. Κάτι το γεγονός ότι στην Ελλάδα αυτό το είδος ουσιαστικά δεν υπάρχει. Για μένα ραπ και χιπ χοπ δεν είναι όλα αυτά τα αγόρια τίγκα στο σολάριουμ, την αποτρίχωση, τα αναβολικά, τα σκισμένα τζιν και τα τατουάζ που τα έκαναν γιατί κάποιος τους είπε πως είναι trendy κ δεν έχουν ιδέα απ’ την φιλοσοφία του τατουάζ...αλλά ούτε και τύποι που το παίζουν μάγκες, wannabe ghetto, κάνουν παρέλαση σ’ όλα τα in μαγαζιά παρέα με φτηνά celebrities και τραγουδάνε σε σκυλάδικά σαν τον Νίκο Βουρλιώτη. Για μένα ραπ και χιπ χοπ είναι οι Ρόδες. Μ’ έκαναν να εκτιμήσω το είδος, να το προσέξω και να το αγαπήσω. Οι ρόδες κάνουν αυτό που αγαπούν, γράφουν ότι νιώθουν, δεν προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν είναι, δεν προσπαθούν να σε πείσουν με φτηνά επικοινωνιακά κόλπα. Είναι αυτοί που είναι και αυτό σου βγάζει το cd.  Οι Ρόδες  δεν υπάρχουν πια σαν συγκρότημα μετά το δεύτερο άλμπουμ τους Silent Disco το 2007, διαλύθηκαν.

Ήταν τα λόγια σου γλυκά και τα φιλιά σου πικρά

τα ταξίδια μεγάλα, τα φτερά σου μικρά
Είχες φουρτούνα στα μάτια και μια πλημμύρα στην κόγχη
ένα σου χάδι δυο ζωές ένα σου ναι δυο όχι (...)
Φοβάμαι...Με μια ζάλη παστρικιά κι ένα βρώμικο μυαλό πάλι
να `μαι στο ίδιο παιχνίδι ξανά έγινε η σέντρα κι είχαμε όλοι μας τα χέρια ανοιχτά
Φοβάμαι ‘πεσαν τα φώτα ξανά κι έμεινα μόνος στο τσιμέντο με τα καθίσματα αδειανά
Κι έγινε το βλέμμα μου παράθυρο πήγα να το σκάσω από το παρόν μα ήταν όνειρο μόνο
  

Εν κατακλείδι το λατρεύω αυτό το άλμπουμ. Το έχω ακούσει άπειρες φορές τέρμα και έχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Και ναι, είναι τόσο καλό. Είναι, ίσως, το καλύτερο σ’ αυτό το είδος στην ελληνική μουσική παραγωγή. Ο στίχος είναι απλά μοναδικός και το μόνο πρόβλημα γράφοντας αυτό το κείμενο είναι ότι έχω τόσους πολλούς στίχους να βάλω που δεν ξέρω πραγματικά τι να διαλέξω. Ελπίζω και εύχομαι οι Ρόδες να μαζευτούν ξανά κάποια στιγμή και να βγάλουν κι άλλα άλμπουμ γιατί η μουσική τους πραγματικά μου λείπει.

Χωρίς λόγο κι αιτία αυτή η είρωνα με τη μια φτιάχνουμε λόγο κι αιτία
δικαιολογία στη βία, το πρόσωπο μας αυτό δεν είναι πραγματικό

κατασκευάζουμε γλυπτό τον εαυτό τον εικονικό

βασανισμένοι συγχωρούν και γράφουν βιβλία

παπαδοπαίδια προσευχή κάνουν τη βία στη βία

στην Τεχεράνη κάποιοι διάβασαν Λολίτα

με ένα καμένο διαβατήριο δε διώχνεις τις Η.Π.Α.

τείχος για το τείχος των δακρύων, λίθος για το λίθο των αναμάρτητων

άξονας για τον άξονα της τρομοκρατίας

κόντρα στην κόντρα, βία στη βία, της βίας, τη βία, ω βία,

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ!