Δήμητρα Γαλάνη και Vassilikos - Live ηχογράφηση από το Gazarte 2011

Γράφει η Xplorer

Ώρα τρεις τη νύχτα, 

ανεβαίνω τα σκαλιά...μα δε νυστάζω

μ’ ανοιχτό το φως ξανά,

τη δική σου τη μεριά...ούτε που κοιτάζω

Η Δήμητρα Γαλάνη συναντάει τον Vassiliko στο Gazarte και φτιάχνουν ένα cd για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τους δουν και για όσους πήγαν κ θέλουν να θυμούνται την βραδιά εκείνη.  Ένα μη ταιριαστό ζευγάρι, τουλάχιστον, στο πρώτο άκουσμα των ονομάτων έρχεται και καθηλώνει όποιον έχει έστω και την παραμικρή ένσταση στο ότι είναι και οι δυο εξαιρετικοί μουσικοί.

Διασκευές δικών τους αλλά και άλλων καλλιτεχνών  σ’ ένα ηλεκτρονικό ήχο.  Μελετημένο ρεπερτόριο, αγαπημένα τραγούδια διαφορετικών εποχών και είδους σ’ ένα πάντρεμα ξένου και ελληνικού στίχου. Παρόλο που δεν ξεφεύγουν απ’ την original version, τα αποδίδουν μ’ ένα τελείως δικό τους ξεχωριστό τρόπο.

Τι είναι αυτό που λείπει απ’ τη μέσα μου ζωή

τα δάχτυλά σου, μια γουλιά νερό θα πιω

πώς αλλιώς να καταπιώ

πως τα πάντα αλλάζουν...

Τα κομμάτια είναι όλα αξιοπρόσεκτα. Ακόμα κ αν φαίνονται απρόβλεπτα και τυχαία ταιριάσματα, το αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Δεν φοβούνται να πειραματιστούν και να φύγουν απ’ τα σίγουρα. Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι αναμφίβολα το Εμένα με συμφέρει. Ένα έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό τραγούδι κ σε συνδυασμό με τα «πειράγματα» του Βασιλικού και της Γαλάνη ανεβαίνει-αν είναι δυνατόν αυτό- ένα ακόμα επίπεδο. Το Τράβα σκανδάλη –Bang Bang, το the look of love – Θα σ’ αγαπώ και το Because και το You are my destiny. Το πιο αγαπημένο μου είναι τα Στερεότυπα. Η original version είναι εκπληκτική αλλά αυτή  που έχουν φτιάξει σ’ αυτό το live απλώς μαγεία.

Πάρε εσύ τα χάδια, τα γυμνά σκοτάδια, τα πρωτότυπα

κι άσε εδώ για μένα, κάτι στοιχειωμένα

σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ καρδιά μου

στερεότυπά μου, έτσι τ’ όνομά μου δεν ξανάκουσα

και γι’ αυτό θυμώνω που θα λέω στον πόνο

σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ...λες κι είμαστε αγκαλιά...

Η Γαλάνη έχει φωνάρα. Έχει μια φωνή που σε συναρπάζει. Μια γοητεία και ένα ηχόχρωμα που δεν το ακούς εύκολα και σε συνεργασία με τον Vassiliko τα τραγούδια βγαίνουν αυθόρμητα, φυσικά. Πιστεύεις  πως δεν κουράζονται καθόλου γι’ αυτό. Δεν προσπαθούν να «δειχτούν», δεν υπερβάλουν. Με ένα απλό, ήρεμο, αβίαστο τρόπο βγαίνουν οι νότες. Σα να είναι σα γεννημένοι γι’ αυτό.

Άμα θες να δεις τη δικιά μου τη σκιά αντί για μένα

όπου πάω, τ’ ακούς, να `ρθείς

να κοιτάς από μακριά...το δικό σου ένα

Δεν μπορώ να ζω εδώ μέσα άλλος κανείς, θα βγω λιγάκι

δυο μικρά πουλιά πετούν...στα μηνύματα αδειανό τ’ άσπρο φακελάκι...

Αν και λίγα όργανα. Μπάσο, κιθάρες, πλήκτρα, τύμπανα και πιάνο...οι ενορχηστρώσεις και η παραγωγή είναι εξαιρετικές. Έχουν κι οι δύο μεγάλη αγάπη  για την μουσική και απίστευτα μεγάλο σεβασμό προς το κοινό τους που δεν μπορεί παρά να σε πάρουν μαζί τους με την φαντασία τους, την αρμονία τους και την αγάπη του γι’ αυτό που κάνουν και να σε γεμίζουν συναισθήματα.

Εμένα με συμφέρει που νιώθουμε όλοι κάτι

τις Κυριακές μετά το μεσημέρι

που μένεις στο τραπέζι και παίζεις με τ’ αλάτι,

μα κάποια γεύση έχει χαθεί.

Κι ο άνθρωπος το ξέρει...