Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Οι τρεις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που πέρασε (συν ένα ντοκιμαντέρ)


Γράφει η Camera Obscura


Κάθε χρονιά που τελειώνει, φέρνει κι έναν απολογισμό. Στον κινηματογράφο αυτό μεταφράζεται σε λίστες με τις καλύτερες ταινίες που προβλήθηκαν στους κινηματογράφους ανά τον κόσμο. Στο δικό μου σινεμά, το 2013, δεν έπαιξαν πολλές ταινίες και με έναν παράξενο τρόπο δεν με άγγιξαν ταινίες που είχαν πάρει εξαιρετικές κριτικές από σινεφίλ και δημοσιογράφους, όπως το Beasts of the Southern Wild, το Gravity και το Django Unchained. 

Και τί θα έχω να θυμάμαι; Τρεις ταινίες και ένα ντοκιμαντέρ. Τρεις ταινίες και ένα ντοκιμαντέρ που κατάφεραν να με κάνουν να αγαπήσω από την αρχή τον σύγχρονο κινηματογράφο, τον κινηματογράφο, δηλαδή, που κυνηγάει να καταγράψει τις ζωές που ζούμε όλοι, και που χωρίς να το ξέρουμε, είναι τόσο μα τόσο ζωντανές, τόσο μα τόσο ενδιαφέρουσες που αν ερχόταν ένας σκηνοθέτης να μας ζητήσει να κάνει τη ζωή μας ταινία θα βάζαμε τα γέλια δυνατά...

FRANCES ΗΑ - Noah Baumbach (2012)


Αυτή την ταινία την περίμενα πολλούς μήνες για να τη δω. Το τρέιλερ της μ'έκανε να την ερωτευτώ κεραυνοβόλα. Η σκέψη πως την έχει σκηνοθετήσει ο υπέροχος Noah Baumbach με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο συμπέρασμα πως το Frances Ha θα έμπαινε στην λίστα με τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες. Έτσι κι έγινε. Η Frances είναι η πιο αυθόρμητη, η πιο αστεία, η πιο μπερδεμένη, η πιο ειλικρινής, η πιο πολύπλοκη και η πιο γλυκιά πρωταγωνίστρια που πέρασε από τις αθηναϊκές αίθουσες το 2013. Δεν μπορώ να φανταστώ σινεφίλ που θα βρει αυτό το φιλμ μέτριο. Και δεν είναι η Νέα Υόρκη που φωτίζεται διακριτικά στο φόντο της ταινίας. Δεν είναι το ασπρόμαυρο της εικόνας που λειτουργεί σαν μαγνήτης. Είναι που η Frances σε κερδίζει με την αφοπλιστική της ματιά για τον κόσμο γύρω της και τις δικές της πολύ προσωπικές σχέσεις. Την αγάπησα γιατί μ'έκανε να χαμογελάσω πλατιά για όλες μου τις αποτυχημένες προσπάθειες μα και για όλα εκείνα τα μικρά βήματα που με πήγαν έστω και λίγο πιο μακριά.


GLORIA -  Sebastián Lelio (2013)


Για τη Gloria σου έχω μιλήσει. Και δεν ξέρω αν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Η Gloria παραμένει ο πιο αγαπημένος κινηματογραφικός χαρακτήρας  που συνάντησα το 2013. Συνεχίζω να την αποκαλώ superhero και ν'αγαπάω τα υπέροχα παλιομοδίτικα γυαλιά της. Ίσως δεν βρεις τίποτα ενδιαφέρον στην ιστορία  που έχει να σου διηγηθεί. Ίσως πάλι την ερωτευτείς. Όπως και να τα φέρει η στιγμή που θα πρωτοδείς τη Gloria στην οθόνη σου, ένα πράγμα δεν μπορείς να αμφισβητήσεις. Η Gloria δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τη μοναξιά της, δεν φοβάται να δει τις απώλειές της, δεν φοβάται να νιώσει ευάλωτη, δεν φοβάται να διαλυθεί. Ίσως και γι'αυτό δεν φοβάται να ζήσει. Τι κλισέ φράση! Μα και πόσο ουσιαστική!


BLUE IS THE WARMEST COLOR - Abdellatif Kechiche (2013)


Γι'αυτή την ταινία γράφτηκαν τα πάντα. Σκηνοθέτης και πρωταγωνίστριες μπλέχτηκαν σ'ένα παράξενο παιγνίδι κόντρας και δημοσιότητας. Ακόμη και η δημιουργός του κόμικ, στο οποίο βασίστηκε η ταινία, η Julie Maroh, είπε τα δικά της βαριά για την ταινία. Σινεφίλ ανά τον κόσμο έσπευσαν να υποστηρίξουν την ταινία, ομοφοβικοί να την κατακρίνουν, δημοσιογράφοι να της δώσουν εξαιρετικές κριτικές και βιντεάκια με την περιβόητη σκηνή σεξ ανέβαιναν στο youtube καθημερινά, παίρνοντας αμέτρητα σεξουαλικά καταπιεσμένα like. Στον δικό μου, ωστόσο, κόσμο όλα αυτά ακούγονται προσβλητικά για ένα έργο που μ'έκανε να πω φωναχτά πόσο σπουδαίος μπορεί να γίνει ο κινηματογράφος αν ο σκηνοθέτης βγάζει από μέσα του μόνο αλήθειες και συναισθήματα. Αυτά θα βρεις στην ιστορία της Adele και της Emma. Μια ιστορία που χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά. Μια ιστορία κινηματογραφικά μοναδική. Και μπορεί οι τρεις ώρες που διαρκεί η ταινία να σου ακούγονται ατελείωτες, στην πραγματικότητα όμως περνάνε πολύ γρήγορα. Και ξαφνικά βρίσκεσαι στο τέλος, μετέωρος, να κοιτάς όλα αυτά που έζησε η Adele δίπλα στην Emma και να θες να τ'αλλάξεις, να πάρεις από την αρχή την ιστορία και ν'αποφύγεις αυτή τη φορά τις λάθος επιλογές. Γιατί ακόμα κι αν η τύχη σε φέρει μπροστά σε έναν μεγάλο έρωτα,  εσύ μονάχα έχεις την ευθύνη γι'αυτόν. Εσύ και οι επιλογές σου... Σπουδαίες πρωταγωνίστριες, σπουδαίες ερμηνείες, σπουδαία σκηνοθεσία!


STORIES WE TELL - Sarah Polley (2012)


Η Sarah Polley είναι μια από τις αγαπημένες μου παρουσίες στον κινηματογράφο. Την πρωτογνώρισα στην ταινία My Life Without Me της Isabel Coixet και την ξανασυνάντησα στην ταινία Take This Waltz, αυτή τη φορά έχοντας σκηνοθετήσει η ίδια την ταινία. Όταν έμαθα γι'αυτό το ντοκιμαντέρ, το οποίο ουσιαστικά μιλούσε για την ίδια της τη ζωή, έτρεξα σαν τρελή να το βρω στο διαδίκτυο και να το δω πριν έρθει στις αθηναϊκές αίθουσες. Είναι η τελευταία ταινία που είδα λίγο πριν φύγει το 2013 και κατάφερε να τρυπώσει στην λίστα με τις αγαπημένες μου κινηματογραφικές στιγμές με έναν πολύ μαγικό και ήσυχο τρόπο. Η Sarah Polley αφήνει στην άκρη τη γνώριμη φόρμα των ντοκιμαντέρ για να σου αφηγηθεί την ιστορία της κάπως αλλιώς. Μια ιστορία μπορεί να μείνει αναλλοίωτη αν εκείνοι που τη διηγούνται έχουν να πουν κάτι διαφορετικό; Πόσες διαφορετικές όψεις μπορεί να έχει μια αλήθεια και τι μένει τελικά στον επίλογο; Οι απαντήσεις βρίσκονται σε αυτό το σπουδαίο κατά τη γνώμη μου ντοκιμαντέρ το οποίο φωτίζει ένα καλά κρυμμένο μυστικό, ότι ο βιολογικός πατέρας της Sarah Polley δεν είναι ο μπαμπάς της.

"When you're in the middle of a story, it isn't a story at all but rather a confusion, a dark roaring, a blindness, a wreckage of shattered glass and splintered wood, like a house in a whirlwind or else a boat crushed by the icebergs or swept over the rapids, and all aboard are powerless to stop it. It's only afterwards that it becomes anything like a story at all, when you're telling it to yourself or someone else."


ΥΓ Το 2014 ας μας φέρει πιο κοντά στις αλήθειες μας. Καλή χρονιά!

Δεν υπάρχουν σχόλια: