Μέρες του φωτός - Νατάσσα Μποφίλιου (2012)

Γράφει η Xplorer

Κι ήταν τα μάτια της υγρά σαν το νερό στη λίμνη

και μέσα τους επέπλεαν λευκά πουλιά νεκρά αυτά που ήταν να γίνει

Το 2012 η Νατάσα Μποφίλιου κυκλοφορεί το καινούργιο τότε άλμπουμ της. Με την γνωστή της ομάδα, τον Θέμη Καραμουρατίδη στην μουσική και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο στον στίχο μας φέρνουν 12 τραγούδια χωρισμένα σε δυο πλευρές.

Η Μποφίλιου είχε δηλώσει για το άλμπουμ: “O νέος δίσκος έχει δύο πλευρές, δύο ιστορίες. Η μία πλευρά είναι η ιστορία μιας σύγχρονης και δυναμικής κοπέλας που ζει στο σήμερα, μέσα στη μοναξιά που κυριαρχεί στη σημερινή εποχή, ενώ η άλλη περιγράφει μια διαφορετική ζωή, όπως ζούσε η μητέρα της.”

Στο άδειο μου κρεβάτι θα σε σκεφτώ σαν να χρωστάς σε κάτι, παίζεις κρυφτό

την πόρτα θ’ ασφαλίσω, θα λύσω τα σκυλιά

τα μάτια μου να κλείσω, να δέσω τα φιλιά

Παίρνω απόσταση και λέω πως σε μισώ

σχεδόν απόφαση, εκτός που σ’ αγαπάω

Έτσι ειν’ αυτά, έτσι ειν’ αυτά

Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το Ας Βρέχει, το Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει μ’ ένα πραγματικά εξαιρετικό στίχο, το Λοχαγός έρωτας που το λέει παρέα με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το Οι Τελευταίες Μέρες και το Έτσι Είναι Αυτά. Τα δικά μου πολύ πολύ αγαπημένα είναι το Δεμένη που πραγματικά είναι λες ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος μπήκε μες το κεφάλι μου, πήρε τις σκέψεις μου και τις έκανε τραγούδι, το εξαιρετικό Συνέχεια στα όρια και το πραγματικά ανατριχιαστικό Εγώ μεγάλωνα για σένα που κάθε φορά που το ακούω σχεδόν κλαίω, το λατρεύω.

Μετά ωρίμαζα για σένα και σκάρωνα θλιμμένα στιχάκια που δεν τα διάβαζε κανείς

ετοιμαζόμουνα για σένα και δεν άκουγα κανένα που μου λέγε πως ίσως δεν φανείς

Για σένα ήμουν και γινόμουν το κάλο και το κακό μου και δεν είχα μόνον έναν εαυτό

για σένα άλλαζα σαν φύλλα τη χαρά και τη μαυρίλα

και το σπίτι μου είχα πάντα ανοιχτό

Για σένα τράβαγα πιστόλι κι από φόβο μ’ είχαν όλοι

και δεν άντεχα στο πλάι μου ψυχή

φανταζόμουνα εσένα σε νοήματα κρυμμένα και ήταν μόνο μια καινούρια σου εκδοχή

Και περάσαν οι ζωές μας δεν βρεθήκαμε ποτέ μας και τη θέση την παίρνουνε σκιές

μ’ αγαπάνε με φροντίζουν κάπου κάπου σε θυμίζουν

κι εσύ έρχεσαι και φεύγεις όταν θες

Κι έτσι ζω μόνο για σένα ετοιμάζομαι για σένα,

ερωτεύομαι για σένα περιμένοντας εσένα

(Θεά σ’ αυτό το video! Απλά ΘΕΑ!!)

Ο Θέμης Καραμουρατίδης, στην μουσική και την ενορχήστρωση έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Η μουσική είναι σε αρκετά ανεβασμένο επίπεδο και η ενορχήστρωση είναι κατάλληλη για το κάθε κομμάτι. Αρκετά όργανα με τον ήχο των μαντολίνων να ξεχωρίζουν και ήχους πότε πιο λαϊκούς, πότε πιο ακουστικούς και πότε πιο ηλεκτρικούς, ο Καραμουρατίδης προσπαθεί να κάνει το κάθε κομμάτι μοναδικό έχοντας για το καθένα ένα συγκεκριμένο είδος.

συνέχεια στα όρια λες κι είναι για κακό να `ναι μια φορά κανονικό

πού `ναι τα κλειδιά δε σου λέω γεια όταν φεύγεις το `χω γρουσουζιά

κούμπωσέ με τώρα θα καλέσω ένα ταξί κάποιος κάνει πάντα την αρχή

Απ’ την άλλη, όπως υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με το να τον ταιριάξει με τον στίχο του Ευαγγελάτου. Ο στίχος είναι πραγματικά εξαιρετικός. Εντάξει, είναι γνωστό ότι ο Ευαγγελάτος ξέρει να γράφει και ξέρει να γράφει καλά. Ώριμος, ευαίσθητος και πάνω απ’ όλα ο εαυτός του ο Ευαγγελάτος δίνει “ρέστα”. Παρόλαυτα κάποιες φορές νιώθεις πως η μουσική δεν ταιριάζει απόλυτα στον στίχο και το αντίθετο. Η φωνή της Μποφίλιου έρχεται να “καλύψει” κάπως το πρόβλημα. Εξαιρετική, η Μποφίλιου είναι απ’ τις ελάχιστες ερμηνεύτριες που έχουμε σήμερα και πραγματικά έχουν φωνή. Αυθόρμητη, γλυκιά όταν πρέπει, πιο “σκληρή” όταν το απαιτεί ο στίχος, απόλυτα εκφραστική και ίσως λίγο πιο δραματική απ’ όσο πρέπει κάποιες φορές, η Μποφίλιου αναμφίβολα ξέρει να τραγουδά.

Εν κατακλείδι, το άλμπουμ δίχασε μιας και πολλοί βρήκαν την Μποφίλιου υπερβολική, την μουσική να μην ταιριάζει με τον στίχο και τον στίχο υπερβολικά “εγκεφαλικό” και δυσνόητο. Απ’ την άλλη οι υπόλοιποι θεωρούν ότι η Μποφίλιου έκανε αυτό που κάνει πάντα. Για μένα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Σαφέστατα το τρίο Καραμουρατιδης, Ευγγελάτος, Μποφίλιου έχει ένα απίστευτο μα απίστευτο ταλέντο, ο καθένας στο τομέα του. Οπότε τι πειράζει αν η Μποφίλιου είναι λίγο πιο δραματική απ’ ότι συνήθως ή αν η μουσική δεν ταιριάζει απόλυτα με τον στίχο. Το cd μέσα έχει κάτι πραγματικά διαμαντάκια επιπέδου Εν λευκώ. Ναι δεν είναι όλα, όμως και αυτά τα 5 που έχει σε κάνουν να ανατριχιάζεις κάθε φορά που τα ακούς και να γεμίζεις συναισθήματα.

και τα χρόνια περνάνε και ότι τρώμε κερνάμε

δίνουμε ότι αποκτάμε ώσπου κάτι τελειώνει...

και οι άνθρωποι φεύγουν και εμείς δεν αντιδράμε

μάθαμε να ξεχνάμε και να μένουμε μόνοι...

Υ.Γ.: Κάθε φορά που ακούω τραγούδι του Ευαγγελάτου, σκέφτομαι πως αν όλοι οι στιχουργοί είχαν το 10% του ταλέντου του δεν θα υπήρχε κακός στίχος σε τραγούδι. Πραγματικά προσκυνώ.

Μεγάλωνα στην τσέπη του πατέρα μου δεμένη μ’ αλυσίδα στα κλειδιά του

με τ’ όνομα, τ’ αμάξι και τα σπίτια του και μ’ όλα τα μεγάλα όνειρα του

Μεγάλωνα στης μάνας μου τα δάκρυα σαν σκάλισμα σε βέρα από πλατίνα

που έβγαζε και άφηνε στην άκρια καθώς έπλενε πιάτα στην κουζίνα.

Μεγάλωνα γι’ αυτούς περιμένανε και ύστερα για χάρη κάποιου ψεύτη

και μέρα με τη μέρα αντί για μένανε τη μάνα μου αντικρίζω στον καθρέφτη

Τι με ρωτάς, τι να σου λέω, εδώ τα βλέπεις

θες με κρατάς κι αν δε σου κάνω με επιστρέφεις

Δεν έχω μάθει δυστυχώς να μην ανήκω

μια στο βοσκό, μια στο μαντρί και μια στο λύκο