Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Γι'αυτές τις Άγιες μέρες...


Γράφει η Camera Obscura


Αν υπάρχει κάτι που γεννιέται έντονα μέσα μου αυτές τις μέρες που η ανθρωπότητα γιορτάζει το Πάσχα της, είναι η σκέψη πως οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μαριονέτες.
Γεννιούνται για να φάνε και να χωνέψουν φυτευμένες ιδέες, φυτευμένες ηθικές, φυτευμενές ζωές. Χριστιανισμός, Ιουδαϊσμός, και και και. Αιώνες δογματικής παραφροσύνης, αιώνες εγκληματικής ηθικής, αιώνες απόλυτου σκοταδισμού. Κι όμως.. οι άνθρωποι ακόμα μιλάνε για μια κατάνυξη και ένα φως και μια ελπίδα που γεννάνε αυτές οι "Άγιες" μέρες. 

Και είναι στ'αλήθεια ωραίο το παραμύθι για έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι αγαπάνε και σέβονται τον συνάνθρωπό τους. Είναι ωραίο το παραμύθι πως ο κόσμος έχει ένα Θεό, ο οποίος έχει στήσει πολύ σοφά το παζλ της ύπαρξής μας. Είναι ωραίο το παραμύθι μιας ανώτερης δύναμης που μπορείς να συνομιλήσεις μαζί της τις δύσκολες ώρες. Και είναι ίσως πιο απλό απ'όσο φαντάζει ο άνθρωπος να ψάχνει ένα σωσίβιο σωτηρίας ή μια εξήγηση για όλα αυτά που βιώνει και η θρησκεία να είναι η λύση του.

Ωστόσο, αυτά τα παραμύθια κρύβουν βία. Η εκκλησία, όποια θρησκεία κι αν πρεσβεύει, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια εξουσία που θέλει να χειραγωγήσει. Η θρησκευτική ηθική αφορίζει τη διαφορετικότητα και την αφανίζει με εγκληματικές πρακτικές. Και όλα σχεδόν τα εγκλήματα τριγυρνάνε γύρω από το σεξ. Γιατί άραγε; Σεξ, προφυλάξεις, ομοφυλοφιλία, εκτρώσεις, και και και. Ο καλός Χριστιανός δεν θα απολαύσει το σεξ, δεν θα δολοφονήσει το αγέννητο παιδί του, ακόμα κι αν αυτό έρχεται μέσα από ένα βιασμό, δεν έχει το δικαίωμα να κάνει σεξ με άνθρωπο του ίδιου φύλου. Ο κακός Χριστιανός δεν πηγαίνει στην εκκλησία, δεν κοινωνάει, δεν εξομολογείται, δεν παντρεύεται, δεν κάνει παιδιά, δεν μαθαίνει και δεν διαδίδει τον λόγο του Θεού, είναι λεσβία, απατάει, έχει τατουάζ και βλέπει τσόντες.

Το παραμύθι της θρησκείας είναι σχεδόν συνώνυμο του σωβινισμού. Δεν απέχει από άλλα παιγνίδια εξουσίας, όπως η πολιτική και είναι το ίδιο απάνθρωπο με άλλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ο ιερέας που λέει στον πιστό πως οποιαδήποτε διαφορετική στάση ζωής είναι αμαρτωλή και αν την ακολουθήσει πρέπει τον συμμορφώσει με όποια μέσα επιθυμεί, είναι ο ίδιος που σε μια άλλη χώρα γίνεται νόμος και καταδικάζει σε θάνατο ομοφυλόφιλους, είναι ο ίδιος που σ'ένα σπίτι βιάζει κατ'εξακολούθηση μια γυναίκα επειδή η γυναίκα σε αυτόν τον τόπο θεωρείται ευτελές αντικείμενο. Το σωβινιστικό ιστορικό των μονοθεϊστικών θρησκειών μιλάει για κυνήγι μαγισσών και αιρετικών, για καμμένα βιβλία, κατεστραμμένα μνημεία, βιασμούς, δολοφονίες. Κι όμως.. οι θρησκείες ακόμα χειραγωγούν, προσηλυτίζουν και καταφέρνουν να μετατρέπουν τους ανθρώπους σε φανατισμένους ανθρώπους που θα μπορούσαν να κάνουν τα πιο απεχθή στο όνομα ενός Θεού. Και το ερώτημα, όσο πολύπλοκο ή χαζό κι αν μοιάζει, παραμένει. Γιατί;

Ίσως γιατί οι κοινωνίες αρνούνται ν'αλλάξουν. Ίσως γιατί ένας κόσμος χωρίς κανένα Θεό, χωρίς καμία ψεύτικη διδαχή και χωρίς βία, δεν συμφέρει να υπάρξει ποτέ στον πλανήτη μας. Δεν συμφέρει την εξουσία. Και η εξουσία, για όποιον ρομαντικά πιστεύει πως είναι μόνο οι κυβερνήσεις, ας το ξανασκεφτεί κι ας δει πιο καθαρά πως η εξουσία είναι και η θρησκεία.  Και πώς νικάς μια τέτοια εξουσία; Φυσικά και δεν νικάς. Όσο θα εξουσιάζουν πολιτικοί και ιερείς, ο κόσμος θα παραμένει τοξικός και επικίνδυνος. Όμως, οφείλεις να αποκτήσεις γνώση αυτών των εγκλημάτων, οφείλεις να γίνεις περισσότερο συνειδητοποιημένος και οφείλεις να ξέρεις  πως η θρησκεία σου συνεχίζει να φανατίζει, να βιάζει, να δολοφονεί και ν'αφανίζει..

Καλό σου Πάσχα!

2 σχόλια:

xplorer είπε...

Εξαιρετικό κείμενο!!! Συμφωνώ απόλυτα!!

Μιρέλα είπε...

Έτσι είναι. Προχθές διάβαζα τυχαία σε ένα μπλογκ που έγραφε μια κοπέλα ότι το παιδί της - τριών ετών - αρνείται να κοινωνήσει γιατί κάνει το κρασί εμετό και φοβάται τους παπάδες. Το πιάνει υστερία με το που μπαίνει στον ναό.
Και ένα σωρό, δεκάδες, να μην πω εκατοντάδες μητέρες από κάτω έγραφαν "Μα πρέπει να το πιέσεις, μα να μαζεύεις τον εμετό από κάτω και να πηγαίνεις να τον καις στη γλάστρα" και άλλα τέτοια κουλά και κολλημένα και σιχαμερά. Όλα αυτά που μας πηγαίνουν τόσο πίσω... Ντρέπομαι και μόνο που τα διαβάζω.