Quentin Tarantino

Γράφει η Xplorer

Hattori Hanzo: If on your journey, you should encounter God, God will be cut. – Kill Bill Vol. 1

Ξεκίνησα να βλέπω ταινίες από πολύ μικρή. Ο παππούς μου είχε πάρει βίντεο για να μου νοικιάζει τα αγαπημένα μου παραμύθια. Στρουμφάκια, μικρό μου πόνυ, χελωνονιντζάκια, Μίκυ μάους και τα δυο πιο αγαπημένα απ’ όλα Ροζ πάνθηρα και αστυνόμο Σαΐνι. Όταν λίγο μεγάλωσα και ξεκίνησα να πηγαίνω μόνη μου στο βίντεο κλαμπ και το βίντεο πάλιωσε, ο παππούς-πάλι-με πήγε σ’ ένα κατάστημα ηλεκτρικών συσκευών και μου είπε «Διάλεξε όποιο βίντεο θες»...εγώ πάντα κολλημένη με την Sony, πήρα το τελευταίο της μοντέλο τότε-το οποίο έχω ακόμα-για να βλέπω τις ταινίες μου. Τότε θυμάμαι είχα ψύχωση με τα θρίλερ. Παρέα με τον Στέφανο Σαμ, κάποιες φορές και τον ξάδελφο μου πηγαίναμε στο βίντεο κλαμπ της γειτονιάς και παίρναμε 4-5 θρίλερ, τα οποία πολλές φορές τα βλέπαμε μέχρι την επόμενη μέρα. Μιλάω πολύ σοβαρά όταν λέω ότι αυτό το βίντεο κλαμπ ζούσε κυρίως από μας, μιας και όλο μας το χαρτζιλίκι πήγαινε εκεί.

Movies are my religion and God is my patron. I'm lucky enough to be in the position where I don't make movies to pay for my pool. When I make a movie, I want it to be everything to me; like I would die for it.

Μια μέρα κ ενώ διαλέγαμε ταινίες, πήραμε και το Pulp Fiction. Δεν θυμάμαι πολλά απ’ την πρώτη φορά που το είδα, θυμάμαι μόνο να παρακολουθώ την σκηνή που ο John Travolta και ο  Samuel L. Jackson είναι στο αυτοκίνητο και συζητούν για τα McDonalds και αντί να βαρεθώ ή να πω «μα τι βλέπω», μου είχε φανεί εξαιρετικά ενδιαφέρον.  Όταν μερικά χρόνια αργότερα είδα το Kill Bill συνειδητοποίησα τότε πόσο πραγματικά ευφυής είναι αυτός ο σεναριογράφος που είχε γράψει εκείνη την σκηνή για το τυρί στο burger.

Jules: You know what they call a Quarter Pounder with cheese in France?

Brett: No.

Jules: Tell ‘em, Vincent.

Vincent: A Royale with cheese.

Jules: A Royale with cheese! You know why they call it that?

Brett: Because of the metric system?

Jules: Check out the big brain on Brett! You’re a smart motherfucker. That’s right. The metric system. – Pulp Fiction

Ο Tarantino, λοιπόν, γεννήθηκε το 1963 στο Knoxville, Tennessee. Στα 16 παράτησε το σχολείο για να παρακολουθήσει μαθήματα υποκριτικής στο James Best Theater Company. Μετά από δυο χρόνια το παράτησε κι αυτό επειδή βαρέθηκε και έπιασε δουλειά σ’ ένα βίντεο κλαμπ στο Manhattan Beach.  Του άρεσε να συζητά μαζί με άλλους φανατικούς του είδους αλλά και τον φίλο του Roger Avary για το cinema και τις ταινίες. Έδινε πολύ μεγάλη προσοχή στο τι είδος αρέσει στον κόσμο να νοικιάζει. Ο Tarantino έχει δηλώσει:  "When people ask me if I went to film school, I tell them, 'no, I went to films'."

Lt Aldo Raine: “That’s what I like to hear. But I got a word of warning for all you would-be warriors. When you join my command, you take on debit. A debit you owe me personally. Each and every man under my command owes me one hundred Nazi scalps. And I want my scalps. And all y’all will git me one hundred Nazi scalps, taken from the heads of one hundred dead Nazis. Or you will die tryin’. – Inglourious Basterds

Σ’ ένα πάρτι στο Hollywood, γνωρίζει τον Lawrence Bender, ο οποίος τον ενθάρρυνε να γράψει ένα σενάριο. Έτσι το 1987 ο Tarantino μαζί με τον Craig Hamann γράφουν το My Best Friend's Birthday, το οποίο σκηνοθετεί κιόλας. Η τελική μπομπίνα καταστρέφεται όταν κατά την διάρκεια του μοντάζ το εργαστήρι παίρνει φωτιά. Αλλά το σενάριο γίνεται σχέδιο για την ταινία True Romance.

A writer should have this little voice inside of you saying, tell the truth. Reveal a few secrets here. (...) I write movies about mavericks, about people who break rules, and I don't like movies about people who are pulverized for being mavericks. (...)Novelists have always had complete freedom to pretty much tell their story any way they saw fit. And that's what I'm trying to do.

Το 1992 ο Tarantino παρουσιάζει στο Sundance Film Festival το Reservoir Dogs το οποίο λαμβάνει θετικές κριτικές και γίνεται αμέσως επιτυχία. Το σενάριο του, σύμφωνα με τον Tarantino, γράφτηκε σε 3μιση εβδομάδες και στη συνέχεια ο Bender το προώθησε στον σκηνοθέτη Monte Hellman. Ο Hellman βοήθησε τον Tarantino να εξασφαλίζει χορηγία απ’ τον Richard Gladstein της Live Entertainment (που αργότερα έγινε Lionsgate). Όταν ο Harvey Keitel διάβασε το σενάριο, αποφάσισε να συμβάλει στην παραγωγή, παίρνοντας έτσι και τον ρόλο του co-producer, εκτός από πρωταγωνιστής. Το 1993 βγαίνει το True Romance σε σενάριο του Tarantino και στη συνέχεια πουλάει την ιστορία του Natural Born Killers, την οποία οι Dave Veloz, Richard Rutowski και Oliver Stone αναθεωρούν και σκηνοθετείται απ’ τον τελευταίο. Μετά την επιτυχία του Reservoir Dogs, το Hollywood πλησίασε τον Tarantino για διάφορα projects όπως Speed και Men in Black αλλά εκείνος αρνήθηκε για να δουλέψει στο σενάριο του Pulp Fiction. 

Butch: “I’m American honey. Our names don’t mean shit.” – Pulp Fiction

To 1994, λοιπόν, ο Tarantino κυκλοφορεί το Pulp Fiction και γράφει ιστορία στα δεδομένα του κινηματογράφου. Κερδίζει το πρώτο του βραβείο απ’ την ακαδημία το οποίο μοιράζεται με τον Roger Avary αλλά και την πρώτη του υποψηφιότητα ως καλύτερος σκηνοθέτης. Η ταινία μάζεψε πάνω από 200 εκατομμύρια δολάρια και πήρε εξαιρετικές κριτικές. Μετά το Pulp Fiction σκηνοθέτησε ένα επεισόδιο απ’ το Four Rooms το The Man from Hollywood το οποίο ήταν ένα tribute στο Alfred Hitchcock Presents επεισόδιο στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Steve McQueen. Στην συνέχεια έγραψε το σενάριο για την ταινία From Dusk Till Dawn του Robert Rodriguez στην οποία έπαιξε κιόλας και το 1997 κυκλοφορεί το Jackie Brown. Μια μεταφορά απ’ την νουβέλα Rum Punch του Elmore Leonard.

I always do an all-night horror marathon on Saturdays where we start at seven and go until five in the morning. (...) To me, torture would be watching sports on television.

Το 2004 κυκλοφορεί το Kill Bill (vol 1 & vol 2). Φτιάχνει μια ταινία εκδίκησης και παίρνει στοιχεία από τα Spaghetti Westerns, το ιταλικό θρίλερ, το γιαπωνέζικο σινεμά και τις κινέζικες πολεμικές τέχνες. Όντας ο πρόεδρος των κριτικών, πηγαίνει στις Cannes και παρόλο που δεν ήταν το Kill Bill στο διαγωνισμό, υπήρξε μια παρουσίαση της original version των 3 ωρών την οποία παρακολούθησε και ο ίδιος ο Tarantino. To 2005 παίρνει μέρος στο Sin City του φίλου του Robert Rodriguez σαν Special Guest Director γυρίζοντας μια σκηνή με τον Clive Owen σ’ ένα αυτοκίνητο.  Το επόμενο project στο οποίο δουλεύει είναι το Grindhouse, το οποίο σκηνοθετεί παρέα με τον Robert Rodriguez. To Grindhouse χωρίζεται σε δύο μέρη και βγαίνει στις αίθουσες το 2007 ως Death Proof του Tarantino και ως Planet Terror του Rodriguez. To 2009 κυκλοφορεί το Inglourious Basterds, το οποίο γίνεται το νο 1 στο box office παγκοσμίως μέχρι τρία χρόνια αργότερα που την θέση του παίρνει το Django Unchained.

Lt Aldo Raine: I’m gonna give you a little something you can’t take off. – Inglourious Basterds

Το 2012, λοιπόν, βγαίνει στις αίθουσες το Django Unchained. Ένα καθαρό spaghetti western φιλμ το οποίο του δίνει το δεύτερο Oscar πρωτότυπου σεναρίου. Ο Tarantino δήλωσε: “...to do movies that deal with America's horrible past with slavery and stuff but do them like spaghetti westerns, not like big issue movies. I want to do them like they're genre films, but they deal with everything that America has never dealt with because it's ashamed of it, and other countries don't really deal with because they don't feel they have the right to...”

Έχει σκηνοθετήσει διάφορα επεισόδια σειρών της τηλεόρασης, όπως ER, CSI: Crime Scene Investigation αλλά και έχει παίξει όπως για παράδειγμα στο Alias-που είναι ο μόνος villain που λάτρεψα και ήθελα να κερδίσει.

On "rival" director Guy Ritchie marrying Madonna: "I guess I'll have to marry Elvis Presley to get even."

Ιδιοφυής, ταλαντούχος, κυνικός-κάποιες φορές, άμεσος και απίστευτα προσηλωμένος σ’ αυτό που κάνει, η κάθε του ταινία έχει όλα τα χαρακτηριστικά του εαυτού του. Το κάθε πλάνο του είναι απίστευτα προσεγμένο. Απ’ το παραμικρό αντικείμενο που είναι εκεί για κάποιο λόγο μέχρι τις εκφράσεις και τις κινήσεις του ηθοποιού. Οι ταινίες του σαφέστατα δεν είναι για όλους. Κάποιοι τις βρίσκουν πολύ βίαιες, για μένα η κάθε του ταινία είναι κ ένα μάθημα σε όσους ασχολούνται με τον κινηματογράφο. Από τον τρόπο που χρησιμοποιεί την κάμερα μέχρι την παραμικρή λέξη στο σενάριο του. Όλα είναι εξαιρετικά μελετημένα. Παράδειγμα μια απ’ τις πιο όμορφες σκηνές στο Inglorious Basterds στην αρχή που είναι ο Hans Landa στο σπίτι του Perrier LaPadite και του προσφέρει γάλα ή στο Pulp Fiction στο σπίτι του Jimmie και μιλούν για τον καφέ και τόσες άλλες σκηνές που έχω αυτήν την στιγμή στο μυαλό μου.

Jules: The path of the righteous man is beset on all sides by the inequities of the selfish and the tyranny of evil men. Blessed is he who, in the name of charity and good will, shepherds the weak through the valley of darkness, for he is truly his brother’s keeper and the finder of lost children. And I will strike down upon thee with great vengeance and furious anger those who would attempt to poison and destroy My brothers. And you will know My name is the Lord when I lay My vengeance upon thee. – Pulp Fiction

Ο Tarantino έχει πια δημιουργήσει ένα δικό του είδος ταινίας που κανένας άλλος, όσο κ αν προσπαθεί δεν μπορεί να κάνει. Απ’ τους εξαιρετικούς διαλόγους του για τελείως άσχετα θέματα-βλ. Reservoir Dogs στην αρχή με την συζήτηση μεταξύ όλων των ηθοποιών για το Like a virgin, στο Pulp Fiction στην σκηνή που προανέφερα, στο Django Unchained και την σκηνή που μιλάνε για τις κουκούλες-μέχρι και την οπτική του ματιά στα πλάνα του καταλαβαίνεις το πόσο ιδιοφυία είναι. Φτιάχνοντας ταινίες απ’ την δική του οπτική γωνία καταλαβαίνεις ότι διαφέρει απ’ τους υπόλοιπους κινηματογραφιστές. Λαμπρό παράδειγμα η σκηνή στο Sin City που καταλαβαίνεις αμέσως ποια είναι –εντάξει όσοι είναι φαν του Quentin το καταλαβαίνουν αμέσως- ή τα επεισόδια που έχει φτιάξει για την τηλεόραση.

Mr White: SΗΙT… You shoot me in a dream, you better wake up and apologize. - Reservoir Dogs

Είναι γενικά, κάποιοι άνθρωποι που είναι γεννημένοι για να κάνουν αυτό που κάνουν. Όπως ο Elvis για να γίνει τραγουδιστής-εντάξει η λέξη τραγουδιστής μου ακούγεται πολύ λίγη- ή  ο Bukowski για να γίνει συγγραφέας έτσι κι ο Tarantino γεννήθηκε για να είναι κινηματογραφιστής. Το αγαπάει πολύ αυτό που κάνει, γι’ αυτό και το κάνει τόσο καλά. Υπάρχουν αρκετές ταινίες ποιοτικές, υπάρχουν αμέτρητες ταινίες splatter, υπάρχουν κάποιες ταινίες με εξαιρετικό σενάριο, ταινίες με εξαιρετική σκηνοθεσία, ταινίες με εξαιρετικές ερμηνείες, ταινίες που έχουν άψογη μουσική, ταινίες με πολύ καλά σκηνικά...ταινίες, όμως που να τα συνδυάζουν ΟΛΑ αυτά μαζί είναι μόνο του Tarantino.

"When I'm doing a movie, I'm not doing anything else. It's all about the movie. I don't have a wife. I don't have a kid. Nothing can get in my way ... I've made a choice, so far, to go on this road alone. Because this is my time. This is my time to make movies... (...)To me, movies and music go hand in hand. When I'm writing a script, one of the first things I do is find the music I'm going to play for the opening sequence.(...) If you just love movies enough, you can make a good one. (...)It's very important that every movie I do make money because I want the people that had the faith in me to get their money back. (...) I want to top expectations. I want to blow you away.(...) I don't really consider myself an American filmmaker like, say, Ron Howard might be considered an American filmmaker. If I'm doing something and it seems to me to be reminiscent of an Italian giallo, I'm gonna to do it like an Italian giallo."

Εντάξει, τον Quentin τον λατρεύω! Τον θαυμάζω απεριόριστα και πιστεύω ότι είναι ένας απ’ τους  καλύτερους κινηματογραφιστές που υπάρχει αυτή την στιγμή στο Hollywood. Δεν είναι δήθεν-βλέπε πολλούς ψευτοκουλτουριάρηδες που φτιάχνουν ταινίες χωρίς νόημα μόνο και μόνο για να πάρουν την εύνοια των κριτικών, δεν προσπαθεί να τα πάει καλά με τους κριτικούς, τους σνομπ ή τους δηθενιάρηδες, δεν προβάλει την προσωπική του ζωή-με ποια κοιμάται κ πότε, δεν κάνει ταινίες για το κοινό ή τα λεφτά. Κάνει ταινίες που θέλει ο ίδιος να δει και κανένας άλλος δεν κάνει. Χέστηκε ότι κ αν λένε οι κριτικοί για το ότι οι ταινίες του είναι βίαιες κ ότι προβάλει την βία. Έτσι κι αλλιώς έχει δηλώσει:  “Sure, Kill Bill's a violent movie. But it's a Tarantino movie. You don't go to see Metallica and ask the fuckers to turn the music down.”

[On what his most personal film is] Probably "Kill Bill".

Εν κατακλείδι, ο Tarantino μας δείχνει αυτό που πραγματικά είναι χωρίς να προσπαθεί να ομορφύνει λίγο την εικόνα του για να είναι περισσότερο αρεστός. Ίσως και γι’ αυτό τον λόγο πολλοί τον αντιπαθούν. Για μένα πάντως είναι αυτό που λένε extraordinary, τον λατρεύω σαν άνθρωπο, λατρεύω όλες του τις ταινίες και περιμένω πως και πως πότε θα βγει η επόμενη γιατί ξέρω πως ποτέ μα ποτέ δεν θα με απογοητεύσει. Αν έπρεπε να διαλέξω μια, αυτήν θα ήταν το Kill Bill-το έχω πει άπειρες φορές θα το πω μια ακόμα: Ο άνθρωπος κατάφερε να φτιάξει μια ταινία 4 ωρών, να την χωρίσει σε δύο μέρη...και το πρώτο μέρος να μην έχει καμία σχέση με το δεύτερο όσον αφορά την εικόνα και το στυλ. Απλά αριστούργημα. Ο Quentin ανήκει μέσα στους 5 ανθρώπους που θέλω να γνωρίσω κάποια στιγμή.

"I don't believe in elitism. I don't think the audience is this dumb person lower than me. I am the audience."