Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Τραγούδια ταξιδιάρικα


Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού


Το κάθε τραγούδι από το παρελθόν είναι μέσα μου και μια ξεχωριστή – είτε γλυκιά είτε πικρή – ανάμνηση.

Ο καιρός των φετινών μου καλοκαιρινών διακοπών πλησιάζει και οι κάθε είδους ετοιμασίες μού έφεραν στο νου ταξίδια από το παρελθόν.

Το κάθε ένα και μια διαφορετική ιστορία…

- Voyage voyage (Desireless) – 1986


Καλοκαίρι του 2003 και ήμουν στο Παρίσι με τον πατέρα μου.

Ταξίδι αναψυχής που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Οι εφημερίδες ήταν γεμάτες με φωτογραφίες από τους ομαδικούς τάφους των χιλιάδων θυμάτων του φονικού καύσωνα, θύματα που δεν αναζητήθηκαν ποτέ ούτε από συγγενείς ούτε από φίλους.

Μια πλανόδια ζωγράφος στη Μονμάρτη είχε σκιτσάρει το πρόσωπό μου με κάρβουνο – με μακριά κόκκινα μαλλιά και πιο παχουλά μάγουλα τότε – και θυμάμαι πως γυρνώντας είχα ως συνήθως χάσει το δρόμο μου.

Μπήκα σε ένα καφέ να ζητήσω οδηγίες. Εκεί ακουγόταν το παραπάνω τραγούδι…

Voyage, voyage, plus loin que la nuit et le jour
Voyage, dans l'espace inouï de l'amour
Voyage, voyage, sur l'eau sacrée d'un fleuve indien
Voyage, et jamais ne reviens…

(Travel, travel, further than the night and the day
Travel, in spaces unheard of by love
Travel, travel, on the sacred waters of an Indian river
Travel, and never come back…)

- La isla bonita (Madonna) – 1986


Η δική μου παιδική ηλικία ήταν τη δεκαετία του ’80, καθώς και στις αρχές του ’90. 

Καλοκαίρια στη Χαλκίδα όπου με την αδερφή μου μετράγαμε τα παγωτά που τρώγαμε και τα μπάνια που κάναμε – πολλές φορές ο αριθμός αμφότερων ήταν και τριψήφιος.

Τότε δεν υπήρχαν κλιματιστικά – απορώ πώς την αντέχαμε τόση ζέστη – ούτε τα πιτσιρίκια είχαν κινητά, ούτε παίζαμε με ηλεκτρονικά παιχνίδια.

Μας θυμάμαι, ξανθούλια και τα δύο με ελαφρώς μαυρισμένο δέρμα, να φοράμε πανομοιότυπα λευκά φορέματα με κρόσια και να τρώμε καρπούζι στο μπαλκόνι μας.

Κάπου τότε πρέπει να είχα ακούσει το παραπάνω τραγούδι, το οποίο ταξίδευε το παιδικό μου μυαλό.
Φυσικά όμως και δεν καταλάβαινα ακόμα τα λόγια.

A young girl with eyes like
the desert
It all seems like yesterday,
not far away…

- I like the flowers (children’s song)


Ναι, το τραγουδάκι είναι παιδικό και μου θυμίζει το καλοκαίρι του 2007 όπου φυσικά και δεν ήμουν πια παιδάκι…

Είχα ταξιδέψει στο Έσεξ, προάστιο του Λονδίνου, για να παρακολουθήσω ένα workshop σχετικό με το θέατρο του 20ου και 21ου αιώνα.

Στη δραματική σχολή East 15, μου έτυχε Έλληνας (!)  καθηγητής ο οποίος στην κυριολεξία έκανε θαύματα.

Ένα γκρουπ τόσο ετερόκλητων νέων ανθρώπων από τόσο διαφορετικά background και μεριές της γης, κατάφερε να τα ενώσει και να τα κάνει μια δυναμική και σούπερ δημιουργική ομάδα που έσκιζε στον αυτοσχεδιασμό και όχι μόνο…

Θυμάμαι ότι σε μία από τις φωνητικές ασκήσεις μας, είχαμε τραγουδήσει εν χορώ το παραπάνω τραγούδι. Με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους και σε ένα σωρό διαφορετικούς τόνους. Φωνές που ούτε είχαμε φανταστεί ότι είχαμε μέσα μας.

Την περίοδο αυτή – τρεις μόλις εβδομάδες – την θυμάμαι ως την πιο ευχάριστα δημιουργική της ζωής μου ως τώρα.

Την τελευταία μέρα, είχαμε όλοι δακρύσει.

Στον καταπράσινο κήπο της σχολής, είχαμε πιαστεί χέρι-χέρι και τραγουδήσαμε το «I like the flowers» για τελευταία φορά μαζί…

I like the flowers
I like the daffodils
I like the mountains
I like the rolling hills
I like the fireside when the lights are low…

- Danza kuduro (Don Omar)


Καλοκαίρι του 2011 και για πρώτη φορά πήγαμε διακοπούλες με την – παραλίγο 2 ετών τότε – Βαλέρια.

Για πρώτη φορά είδε το φεγγαράκι, καθώς μέχρι τότε κοιμόταν πολύ νωρίς. Μας ζητούσε επίμονα να το κατεβάσουμε για να το πιάσει.

Για πρώτη φορά είδε και τη θάλασσα και έκανε ένα σωρό ερωτήσεις. (Ερωτήσεις έξυπνες όσο και αστείες, καθώς το λεξιλόγιό της τότε απαρτιζόταν από 30 λέξεις το πολύ).

Το ξενοδοχείο στα Χανιά όπου μέναμε μας ξύπναγε καθημερινά από την μεσημεριανή μας σιέστα με το παραπάνω τραγούδι.

Το Βαλεριάκι μεγάλωσε και οι ερωτήσεις της πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν ακόμα πιο έξυπνες.

Ελπίζω και εύχομαι στο μέλλον να κάνουμε δεκάδες διακοπές παρέα, αλλά εκείνες τις πρώτες θα τις μνημονεύω πάντα ως μια από τις γλυκύτερες κοινές μας εμπειρίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: