Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ; - Πυξ Λαξ

Γράφει η Xplorer

Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι,

βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε...

To 1999 οι Πυξ Λαξ βγάζουν ένα διπλό cd. Στο πρώτο έχουν βάλει κομμάτια ηχογραφημένα στο studio, ενώ στο δεύτερο έχει επιτυχίες από ζωντανές εμφανίσεις.

Θέλω να τρέξω να πετάξω να χαθώ όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω

τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ...

μα κάπου μέσα μου βαθειά δε θα τον πείσω...

Στο πρώτο cd έχει τις επιτυχίες Ένα γέλιο κρεμασμένο στο μπαλκόνι σου, Μέλυνδρον, Λένε για μένα, οι Παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο αλλά και το Μια ζωή μέσα στους δρόμους του Μητροπάνου σε μια διαφορετική version. Στο δεύτερο cd περιέχει παλιές επιτυχίες των Πυξ Λαξ. Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι τα Όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω, Αρτίστα, Μια συνουσία μυστική, Εσύ εκεί, Γιατί, Στα καμίνια, Πούλα με, το υπέροχο Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις και το Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα του Στράτου Διονυσίου σε Version Πυξ Λαξ. 

Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο

για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα

δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου

ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ, πολύ για σένα...

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω

δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων

Άφησα τελευταία τα δικά μου πολύ πολύ αγαπημένα. Το Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ απ’ το πρώτο cd και το Ποδήλατα δίχως φρένα, η εικόνα του χειμώνα και το συγκλονιστικό senior. Τραγούδια που πραγματικά μιλούν στην ψυχή μου. 

Εσύ δεν ήσουνα που μίλαγες για ιπτάμενες στιγμές;

Εσύ δεν ήσουνα που έκλαιγες γι’ αγάπη;

Εσύ δεν έλεγες «οι άνθρωποι δε θέλουν διαταγές

από ανθρώπους μηχανές στο ρόλο του προστάτη»; (...)

Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά

είναι η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου

Μέσα στη γυάλα τελειώνει το νερό

Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ; απάντησε μου

Ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός;

Οι Πυξ Λαξ φτιάχνουν ένα άλμπουμ που αφήνει εποχή. Έχει γίνει πολύ προσεγμένη δουλειά απ’ την παραγωγή από τα τραγούδια που είναι ηχογραφημένα στο studio αλλά κ τα τραγούδια που είναι από ζωντανές εμφανίσεις μέχρι την ενορχήστρωση και τα φωνητικά. Με την βοήθεια πολλών μουσικών οργάνων εκτός από κιθάρες, drums, μπάσο και πλήκτρα όπως ακορντεόν, βιολί, φλάουτο,  μπάντζο και φυσαρμόνικα αλλά και την βοήθεια φίλων τους όπως οι Ντομένικα, ο Λάκης Παπαδόπουλος, οι Τσοπάνα Rave και η Κωνσταντίνα Σπηλιωτοπούλου δεν θα μπορούσε να είναι κάτι λιγότερο από υπέροχο.

Βαδίζω μαζί σου σε ζωγράφων αυλή όμως το νιώθω ότι θέλεις να φύγω

κι αν βρίσκομαι μόνος σε μια ξένη γης, συνήθισα να είμαι μόνος

Ποδήλατα οι σκέψεις δίχως φρένα κι αυτές

πηγαίνουμε πάντα άκρη στην άκρη...(...)

Καράβια μπροστά μου τυφλοί στεναγμοί, βαμμένοι στα γκρι με κοιτάνε

χωρίς να ρωτήσουν πετάνε σχοινί και πιο μακριά σου με πάνε

Κάτι με σφίγγει θα με λιώσει θαρρώ όμως μωρό μου πρέπει να φύγω

είν’ ο χορός μου μιας πόρνης χορός...μόνο που αξίζει πιο λίγο... είν’ η αγάπη...

Ο Μπάμπης Στόκας και ο Πλιάτσικας τραγουδάνε απ’ την ψυχή τους κ είναι έτσι οι φωνές τους που ταιριάζουν απόλυτα. Αυτό, όμως, που ξεχωρίζει σ’ αυτό το άλμπουμ-κ γενικότερα πιστεύω στα τραγούδια των Πυξ Λαξ-είναι ο υπέροχος στίχος τους. Λες κ το κάθε τραγούδι είναι ένα ποίημα βγαλμένο από μια ιστορία, οι στίχοι τους είναι κάθε φορά μοναδικοί. Δεν έγινε άδικα τριπλά πλατινένιος και ένας από τους πιο εμπορικούς τους δίσκους.

Τι σου ‘δώσε η ζωή καλό για να θυμάσαι, σε πότισε με χάπια ηδονής

Παραμυθένια χρώματα και γεύσεις του θανάτου

σε κάθε βήμα σου, σε κάθε σου πνοή

Τώρα ο καθρέφτης έμεινε μονάχος μάρτυράς σου

σύμμαχος με τ’ άθλια τα χρόνια που μισείς

Σ’ ένα τασάκι βρίσκονται σβησμένα τ’ όνειρά σου

σ’ ένα μπουκάλι με ποτό η ίδια σου η ζωή...

Εν κατακλείδι, τους Πυξ Λαξ τους αγαπώ πολύ. Δεν ξέρω γιατί διαλύθηκαν όπως λέει ο Ζουγανέλης «Τσακώνονταν για το ποιος θα φαίνεται ποιος κλαμένος απ’ τον άλλον», ξέρω πως όσο ήταν συγκρότημα έγραψαν κάποια απ’ τα πιο όμορφα ελληνικά τραγούδια. Αυτό το άλμπουμ πραγματικά το έχω λιώσει κ αν και έχει ξεκολλήσει από μέσα το πλαστικό και έχει φθαρεί κάπως το γύρω-γυρω παραμένει ένα απ’ τα πιο αγαπημένα άλμπουμ της δισκοθήκης μου.

Senor, Senor...Μήπως ξέρεις να μου πεις, πού πηγαίνεις ποιον θα βρεις

Στο όνειρο μου σε έχω ξαναδεί και νομίζω ότι ζεις ακόμα εκεί

Senor, Senor...Πού να κρύβεται κι αυτή...με ποιον να `ναι πού να ζει

Βαρέθηκα την πόρτα να κοιτάω...για ποιο ψέμα και ποια αλήθεια ξενυχτάω;

Senor, Senor...Ότι έχει μείνει από μένα στο πάτωμα θέλω απλώς να μαζέψω

Δώσε μου ακόμα ένα λεπτό κι είμαι έτοιμος αν είσαι εσύ κι εγώ

Senor, Senor...Ζω σ’ αυτό το σπασμένο βαγόνι, μ’ ένα δράκο που σκοτώνει

Με καλώδια κρατιέμαι ζωντανός...

έχω αλλάξει και η ζωή με θέλει αλλιώς...

Υ.Γ. (1): Πανέμορφο εξώφυλλο και πολύ όμορφο artwork στο ένθετο.

       (2): Ήμουν κ εγώ στην συναυλία του 2011!