«Είπα να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό…»

Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού

Όταν πριν από κάποιες μέρες διάβασα για το περιστατικό με το νεαρό που πήδηξε (ή μήπως σπρώχθηκε;) από το τρόλεϊ γιατί τον κυνηγούσε ο ελεγκτής, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του, στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που δεν ήθελα να διαβάσω λεπτομέρειες.

Σε τι θα ωφελούσε άλλωστε; Το περιστατικό είναι τραγικό και σημείο των καιρών, δηλαδή της απόλυτης εξαθλίωσης. Μετά τις χιλιάδες αυτοκτονίες, ήρθε και αυτό. Και έπεται συνέχεια. Θα έπρεπε όλοι να κλαίμε από τη ντροπή μας που δεν έχουμε τα κότσια να αντιδράσουμε μαζικά.

Θεωρώ επιεικώς γελοία τα κουτσομπολιά του τύπου «Ήταν καλό και άξιο παλικάρι, ψωνίζαμε στο ίδιο μπακάλικο» (όσοι πεθαίνουν γίνονται κατά κανόνα καλοί και αγαπητοί σε όλη τη γειτονιά ενώ εν ζωή μπορεί να τους είχαν όλοι γραμμένους.) Καθώς επίσης και το ότι «Είχε να πηγαίνει για καφέ στο Μπουρνάζι, γιατί δεν έκοβε τον καφέ για να πληρώνει εισιτήριο;» (Αυτό το αφήνω ασχολίαστο).

Έπειτα έγινε μεγαλύτερος ντόρος, οπότε μπήκα ίντερνετ να διαβάσω λεπτομέρειες, πχ ότι ο ελεγκτής τραβολογούσε τον 19χρονο με αποτέλεσμα να του σκίσει τη μπλούζα (ναι στην Αθήνα, όχι στο Τιμπουκτού), ότι πάλεψαν (ναι, στο τρόλεϊ που βρισκόταν εν κινήσει), ότι η πόρτα άνοιξε (γιατί άραγε;) και ο νεαρός βρέθηκε νεκρός στο δρόμο. Η αλήθεια είναι ότι έχω πετύχει κι εγώ ελεγκτές με υπερβάλλοντα ζήλο. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς την ηλίθια νομοθεσία που επιτρέπει στους ίδιους τους οδηγούς να παίζουν το ρόλο του ελεγκτή μετά τη λήξη της βάρδιάς τους, με δέλεαρ τα ποσοστά επί των εισπράξεων από τα πρόστιμα. Αν δεν είναι αυτό κανονισμός Μπανανίας, τότε τι είναι;

Σε όλες τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, δεν επιβιβάζεσαι σε Μέσο αν δεν έχεις πρώτα πληρώσει το εισιτήριό σου. Είναι απλό, απλά δεν κλείνει η πόρτα για να φύγει το λεωφορείο, αν δεν έχει πληρώσει ο καθένας επιβάτης που φυσικά μπαίνει μόνο από τη μπροστινή πόρτα. Ούτε ξύλο, ούτε φωνές, ούτε προσβολές, αλλά ούτε και δωρεάν επιβίβαση.

Η αλήθεια είναι όμως ότι η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται στις πολιτισμένες χώρες. Η πρώτη τους αντίδραση ήταν το διαφημιστικό σποτ «Πληρώνετε όλοι εισιτήριο, γιατί η λαθρεπιβίβαση κοστίζει…», αντί να σπεύσουν να αλλάξουν τον κανονισμό και να βάλουν ειδικά μηχανήματα που απαγορεύουν την δωρεάν είσοδο, απαλλάσσοντας φυσικά από το βάρος του εισιτηρίου ανέργους, φοιτητές και άτομα με χαμηλότατο εισόδημα.

Γέμισαν λοιπόν οι τοίχοι του Μετρό ηλίθιες αφισούλες που παρακαλάνε τον κόσμο να φιλοτιμηθεί να χτυπάει εισιτήριο, γιατί όπως είπαμε «Η λαθρεπιβίβαση κοστίζει». Σαφώς.

Όπως και να περνάνε τα λεωφορεία τακτικά και στην ώρα τους, κοστίζει. Γι’ αυτό και δεν περνάνε. Όπως και να ανάβουν κλιματισμό στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, κοστίζει. Γι’ αυτό και δεν ανάβουν. Όπως και να ελεγχθεί – και να τιμωρηθεί όπως του πρέπει – ο κάθε κομπλεξικός οδηγός που δεν σταματάει στη στάση παρότι βλέπει ότι του έχεις κάνει νόημα με το χέρι, και αυτό κοστίζει.

Έπειτα ξέσπασε το θέμα με τα σχόλια της Λένας Διβάνη περί «τζαμπατζή». Τη Διβάνη τη «γνώρισα» όταν πριν από χρόνια αγόρασα ένα βιβλίο της («Τι θα γίνω άμα δεν μεγαλώσω») στη μητέρα μου. Η μαμά μου είχε πολλά χρόνια να διαβάσει βιβλίο και ήθελα να της πάρω κάτι ανάλαφρο για να περνάει την ώρα της, αντί να λύνει σταυρόλεξα. Τρεις μέρες μετά, είδα το βιβλίο παρατημένο σε μια άκρη, «Δεν είναι αυτές οι σαχλαμάρες για μένα. Αν είναι, πάρε μου πραγματική Λογοτεχνία την άλλη φορά. Αλλιώς μια μεγάλη συλλογή από Σταυρόλεξα, να το ευχαριστηθώ». Και δεν είχε άδικο.

Το έχω αναφέρει πολλές φορές μέσω του blog, τη σιχαίνομαι τη παρα-λογοτεχνία. Βιβλία της Δαμουλίδου, της Μαντά, του Σφακιανάκη, της Μειμαρίδη και πολλών άλλων που περιγράφουν το πώς έριξε η κυρά-Κατίνα τον καλό γαμπρό ή το πώς ο περιζήτητος εργένης πούλησε παραμύθι στην νεαρότερη γκόμενα με αποτέλεσμα να την ρίξει και να κάνουν φοβερές διακοπές μαζί στο Παρίσι… Αυτά δεν είναι Λογοτεχνία. Ούτε οι δημιουργοί τους είναι άτομα της «διανόησης». Μην τρελαθούμε τώρα. Ό,τι βρίσκει εκδότη και εκτυπώνεται δεν αποτελεί αυτομάτως λογοτεχνικό έργο.

Αλλά ας επανέλθουμε στη Διβάνη. Ιδού αποσπάσματα από το βιογραφικό της: «Είμαι Βολιώτισσα, είμαι Eλληνίς, είμαι συγγραφέας, είμαι καθηγήτρια Ιστορίας Εξωτερικής Πολιτικής στη Νομική Σχολή Αθηνών, είμαι σινεφίλ, είμαι θεατροφίλ, είμαι ταξιδιώτισσα, είμαι περίεργη αλλά όχι κίτρινη και ενίοτε είμαι kinder-έκπληξη.»

Αλλά πάνω απ’ όλα, τενεκές. Ήξερα ότι διδάσκουν και πολλά μπάζα στα Ελληνικά Πανεπιστήμια, αλλά αυτή εδώ είναι η κορωνίδα των σκουπιδιών.

«Δηλώνω ότι θα αγωνιστώ με πάθος για το δικαίωμα των ανθρώπων γενικώς και εμού προσωπικώς να ξυπνούν ότι ώρα θέλουν το πρωί και να λένε ελεύθερα ότι θέλουν μέχρι το βράδυ!»

Μα τι Φωστήρας… Θα πρέπει να είναι από τους καθηγητές που έχουν μάθημα στις 9 το πρωί και προσέρχονται στις 10, με έναν φραπέ στο χέρι και λέγοντας «Κάντε μισή ώρα διάλειμμα».

Αυτό είναι το θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, σύμφωνα με την κυρία Διβάνη. Το να ξυπνάς ό,τι ώρα θέλεις το πρωί και να μπουρδολογείς ελεύθερα μέχρι το βράδυ, προσβάλλοντας ενίοτε νεκρούς, αξίες και συνειδήσεις ενός ταλαιπωρημένου λαού.

Τώρα που το σκέφτομαι, και λίγα της έψαλλαν μέσω Facebook και Twitter. Αν αναλογιστεί κανείς το πόσο αγανακτισμένοι είμαστε, και λίγα διάβασε εις βάρος της.

Έπειτα έσβησε το λογαριασμό της και επανήλθε με άρθρο-έκθεση ιδεών του χειρίστου επιπέδου.

«Ξύπνησα πρωί με δυσκολία. Χτες έγραφα μέχρι αργά.»

Νάτο πάλι το πρωινό ξύπνημα. Η Λένα Διβάνη είναι το alter ego του Ντόναλντ, μόνο που ο Ντόναλντ δεν είναι ούτε σοβαροφανής ούτε διανοούμενος.

«Είπα να βγω να κάνω μια βουτιά. Με ξυπνάει το νερό.»

Δεν ξέρω γιατί μου άρεσε τόσο πολύ αυτό το σχόλιο. Μάλλον γιατί τη Λένα Διβάνη την ξυπνάει το νερό, ενώ ο μέσος εργαζόμενος αρκείται στο ξυπνητήρι και σαφώς χιλιάδες άνθρωποι δεν έχουν βουτήξει στη θάλασσα χρόνια τώρα. Έχουν θαφτεί ζωντανοί σε μια τσιμεντούπολη και προσπαθούν να γλιτώσουν τα λεφτά του εισιτηρίου. Γιατί το 1,40 ευρώ είναι το ψωμί ή το γάλα του μέσου Έλληνα που υποφέρει. Για τη Λένα Διβάνη που δεν έχει οικογένεια και έχει βολευτεί σε ένα σωρό κρατικές θέσεις, ίσως είναι απλά το tip που αφήνει στα καφέ της πλατείας Κολωνακίου.

«Γιατί να πηδήξει; Δεν είχε εισιτήριο, ε και; Αφού δεν μπορούσε να του κάνει τίποτα ο ελεγκτής, όλοι το ξέρουν αυτό. Δίνεις τα στοιχεία σου, τα γράφει, τέλος. Είσαι και μικρό παιδί, τι να σου κάνει;»

Δεν είχε εισιτήριο, ε και; Ας έπαιρνε ραδιο-ταξί.

Δεν είχε ψωμί, ε και; Ας έτρωγε παντεσπάνι.

Επίσης, κάποιος πρέπει να ενημερώσει την κυρία Διβάνη ότι το μη πληρωμένο πρόστιμο πηγαίνει αυτομάτως στην φορολογική σου δήλωση (ή στων γονέων σου, αν εσύ δεν κάνεις), και πληρώνεις για το εισιτήριο που δεν χτύπησες ποσό που ισοδυναμεί με το κόστος του μισού λεωφορείου.

Τέλος πάντων.

Διάβασα ότι Τατσόπουλος και Χωμενίδης στηρίζουν τη Διβάνη. Έσπευσαν να τη στηρίξουν, γιατί μέρος της ίδιας βολεμένης υποκουλτούρας αποτελούν και οι ίδιοι.

Να στηρίξουν το μέσο Έλληνα ή μάλλον να τον αφυπνίσουν δεν έσπευσαν.

Κανένα πρόβλημα, γιατί άλλωστε πρόκειται για δήθεν συγγραφείς και για δήθεν διανοούμενους. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσει ο κόσμος που τους διαβάζει, τους ψηφίζει βάζοντάς τους στη Βουλή, τους δίνει αξία.

Ίσως τελικά να έχουμε την δήθεν διανόηση και τους διεφθαρμένους πολιτικούς που μας αξίζουν.