Η ψυχή του πάρτυ – Μανώλης Φάμελλος (2006)

Γράφει η Xplorer

Τι παραμύθι να σου πω...Το διάβολο θέλεις Ή τον άγιο να παίξω;

Πόσο θ’ αντέξω να σταθώ...Πόσο ματώνω όταν χτυπώ...Τι παραμύθι θέλεις να σου πω...

Ενώ έψαχνα απεγνωσμένα το Sims pets μέσα στο χάος των ατέλειωτων cd, dvd και games γιατί όλα τα δισκάκια είναι σε διαφορετική θήκη, βρήκα την Ψυχή του πάρτυ-φυσικά σε μια θήκη που αν ήθελα ειδικά το cd δεν υπήρχε περίπτωση να το βρω ούτε σε χίλια χρόνια-και θυμήθηκα πόσο πολύ μου άρεσε αυτό το άλμπουμ. Το 2006, λοιπόν, ο Μανώλης Φάμελλος κυκλοφορεί το 7ο άλμπουμ του.

Μια παγωμένη καρδιά...Που δεν μπορεί να δοθεί

Μια παγωμένη καρδιά...Που δεν μπορεί να σωθεί

Τα τραγούδια έχουν όλα κάτι να προσέξεις. Γενικά πιστεύω πως είναι όλα στο ίδιο επίπεδο και είναι προσωπικά στο γούστου του καθένα τι θα αγαπήσει περισσότερο. Τα τραγούδια που ξεχώρισαν ήταν τα Μια παγωμένη καρδιά, Η Λουλουδού, Σε περίμενα και Σκοτεινή πόλη. Τα δικά μου πολύ πολύ αγαπημένα είναι τα Ένα τραγουδάκι για το τίποτα, Τι παραμύθι να σου πω, Η ψυχή του πάρτυ και το Το γκομενάκι μου που το λέει παρέα με την Νάνσυ Στεργιοπούλου.

Πώς να στο πω ξεκόλλα, σ’ έφερα για το κρεβάτι μου

Μα εσύ τα θέλεις όλα και με φωνάζεις αγάπη μου

Θέλεις να βγαίνουμε έξω, Θέλεις να κάνουμε πράγματα

Πάω σαν παιδί να παίξω και μου ζητάς ανταλλάγματα      

Πότε δε σου ‘πα ψέματα κι όλα τα κόλπα που ήξερα σου έμαθα

Μα εσύ είσαι απλά μωράκι μου...Το γκομενάκι μου

Πώς να το πω δεν ξέρω μα νιώθω κάτι βαθύτερο

Για σένα και υποφέρω, αξίζω κάτι καλύτερο

Στο δίχτυ σου με πνίγεις  κι εγώ όσο πάει σ’ ερωτεύομαι

Το λίγο που μου δίνεις, το παίρνω κι ονειρεύομαι

Κι ας μου ‘πες τόσα ψέματα...Όλα όσα κάνεις μη σε νοιάζει τα έμαθα

Έγινα εγώ για χάρη σου...Το γκομενάκι σου...

Η παραγωγή, η μουσική και οι στίχοι είναι του ίδιου του Φάμελλου και είναι εξαιρετικά προσεγμένα. Δεν χρησιμοποιεί πολλά όργανα. Τύμπανα, μπάσο, κιθάρες, πιάνο, πλήκτρα και πνευστά(τρομπόνι, τρομπέτα και κλαρίνο στο μεγάλο χωριό) δίνουν στην μουσική αυτό που πραγματικά χρειάζεται. Κυμαίνεται κυρίως σε μπαλαντοειδή μορφή τις περισσότερες φορές, κάποιες φορές πιο ανάλαφρη και κάποιες φορές λίγο πιο dark. Στο τέλος ακούς πολύ καλές μελωδίες και ειδικά γραμμένες για τον απίθανο στίχο του. 

Στον εαυτό μου λες όλο γυρίζω...Τον καθαρό ουρανό πως βλέπω γκρίζο

Όχι δε φταις εσύ, δεν τρέχει κάτι, απλά δεν ήμουνα ποτέ η ψυχή του πάρτυ

Δε λέω η κόλαση πως είναι οι άλλοι...Εκεί που χάνομαι τους βρίσκω πάλι

Μόνο ας μείνουμε ήσυχα εδώ στην άκρη...Ξέρεις δεν ήμουνα ποτέ η ψυχή του πάρτυ

Εγώ σε νοιάζομαι κι ας σε παιδεύω...Μη λες στα σύννεφα πως ταξιδεύω

Ίσως αλλιώτικα χτυπά αυτή η θλιμμένη μου καρδιά

Μα αληθινά αν τη θες θα ‘ναι δικιά σου δυο φορές...

Ο στίχος είναι πραγματικά εκπληκτικός. Δεν ξέρω αν μ’ αρέσει τόσο πολύ γιατί ταυτίζομαι απόλυτα μαζί του και είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου σ’ αυτούς τους στίχους πάντως εγώ τους λατρεύω. Άμεσος, απλός και απόλυτα προσωπικός, ο Φάμελλος γράφει αυτό που αισθάνεται και καμιά φορά με τα πιο απλά λόγια λέγονται τα πιο δύσκολα νοήματα. Η φωνή του Φάμελλου δεν αλλάζει. Είναι αυτό που έχουμε συνηθίσει. Ήρεμος, σκοτεινός, ρεαλιστικός. Με την βοήθεια των Γιώργο Δημητριάδη, Λουίζα Σοφιανοπούλου και  Ευδοξία Μπανάνη στα φωνητικά δίνει αυτό το κάτι παραπάνω που θέλει το κάθε τραγούδι για να ολοκληρωθεί.

Απ’ τη μια απελπίζομαι λέω ως εδώ...Μια ιδέα θα ‘σουνα στο μυαλό

Κι απ’ την άλλη ακούω πάλι μια φωνή...Δεν μπορεί θα υπάρχεις γιατί…

Σε περίμενα, τραγουδώντας

Ένα απ’ τα λίγα άλμπουμ που έχει εκπληκτικό artwork. Σε μορφή κόμικ, απ’ το booklet που έχει όλους τους στίχους μέχρι και το αυτοκόλλητο που έχει μέσα είναι πραγματικά πρωτότυπο και υπέροχο.

Κι όλο ταξιδεύει νοερά...Πλάθει εικόνες, μουσικές

Και στη φαντασία του ξυπνά σε αγρούς με φράουλες

Οι γνωστοί τα νέα του ρωτούν μα αυτός δε σταματά

Πίσω από την πλάτη του γελούν μα εκείνος πίσω δεν κοιτά

Ζει στο δικό του κόσμο...Διάλεξε να ζήσει εκεί Στο δικό του κόσμο...

Εν κατακλείδι, τον Φάμελλο  τον αγαπώ πολύ. Σαν ερμηνευτή και σαν δημιουργό. Κάθε φορά που ακούω ένα τραγούδι γεμίζω αμέσως συναισθήματα και πραγματικά γράφει όλα αυτά που θέλω να φωνάξω. Αυτό το άλμπουμ ανήκει άνετα στα πιο αγαπημένα μου. Από την ερμηνεία του και τον στίχο του το θεωρώ κορυφαίο.

Άκου ένα τραγουδάκι για το τίποτα, όλα τ’ άλλα μιλάνε γι’ αγάπη

Μα από αγάπη δεν έμαθα τίποτα για το τίποτα ξέρω ίσως κάτι

Αλλά εσύ δεν ξυπνάς πια με τίποτα και λυπάσαι μα δε σ’ ενδιαφέρει

Όσο για τραγουδάκια άλλο τίποτα...Ο καθένας σωρό σου προσφέρει

Κι όταν φεύγουν και πάνε στης μνήμης το κενό

Άλλα τ’ ακολουθάνε που ψηλά σε κρατάνε πάνω στης μέρας τον αφρό...

Τραγουδάκια για το τίποτα, Άλλα δεν έχω να σου γράψω...