JACK GOES BOATING - Philip Seymour Hoffman (USA, 2010)

Γράφει η Camera Obscura

"Whenever there's anything good, it fucks up"

Επιστροφή στο blog του Στέφανου, επιστροφή και στο αγαπημένο μου σινεμά, το σχεδόν άγνωστο για τους πολλούς, όπως συνηθίζω να λέω. Ταινίες που δεν γεννήθηκαν για να γίνουν αριστουργήματα αλλά για να γίνουν συνοδοιπόροι στο γλυκόπικρο ταξίδι της καθημερινότητάς μας. Μια τέτοια ταινία είναι και η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του ιδιαίτερα ταλαντούχου και πολύ αγαπημένου  μου Philip Seymour Hoffman. Η ταινία Jack Goes Boating έχει όλα χρειάζεται για να σε κάνει να νιώσεις κι αυτό είναι αρκετό.

Ο Jack (Philip Seymour Hoffman) είναι οδηγός λιμουζίνας και όλη του η ζωή μπορεί να χωρέσει σε μια κασέτα με reggae μουσική. Μοναχικός, ντροπαλός, κλειστός μα χαμογελαστός και αισιόδοξος. Οι δυο καλοί του φίλοι, Clyde (John Ortiz) και Lucy (Daphne Rubin-Vega), ένα ζευγάρι που δείχνει ευτυχισμένο, θα του γνωρίσουν την Connie (Amy Ryan). Στην Connie κανείς δεν έχει μαγειρέψει και η Connie ένα χιονισμένο βράδυ του ζήτησε να κάνουν βαρκάδα. Και μία μέρα αυτό το ρομαντικό σκηνικό σκοτεινιάζει. H Connie δέχτηκε επίθεση στο μετρό και ο Jack αποφασίζει να της διώξει τα σύννεφά της. Θα της μαγειρέψει, λοιπόν, και θα την πάει μια ρομαντική βαρκάδα όταν ο καιρός στη Νέα Υόρκη αποφασίσει να βάλει τα καλοκαιρινά του. Όμως, ο Jack δεν ξέρει να μαγειρεύει και δεν ξέρει κολύμπι. Ο Clyde και η Lucy θα τον βοηθήσουν και στα δύο ώστε όταν έρθει η μέρα του δείπνου και  της βαρκάδας, ο Jack να είναι έτοιμος...

Με μια πρώτη ματιά, μια τέτοια ιστορία θα μπορούσε να είναι μία πολύ φωτεινή κομεντί στην οποία οι πρωταγωνιστές δεν έχουν περισσότερα προβλήματα απ'αυτά που αντέχεις να δεις ή απ'αυτά που θες να δεις για να μη σου χαλάσει η διάθεσή σου. Όμως, η ιστορία του Philip Seymour Hoffman είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Οι χαρακτήρες του έργου είναι  εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμό τους. Η μοναξιά του Jack και η σχέση της Lucy και του Clyde είναι δυο άκρα που ακροβατούν συνεχώς σε ένα σχοινί που είναι έτοιμο να κοπεί. Η ηρεμία φλερτάρει με το χάος και οι ήρωες του έργου προσπαθούν να κρατηθούν.  Κι αν από την ρομαντική κομεντί σε πήγα ξαφνικά στο δράμα, λέω να σε πάω σε κάτι που είναι πιο κοντά σε σένα και σε μένα και στον κάθε άνθρωπο μιας μεγαλούπολης. Είναι ζωή. Και η ζωή έχει ομορφιά. Και η αισιοδοξία του Jack το ξέρει καλά. Γι'αυτό και προσπαθεί να μάθε κολύμπι, γι'αυτό και προσπαθεί να μάθει να μαγειρεύει, για να καταφέρει να έρθει πιο κοντά στην ευτυχία, γιατί όταν κάνεις ευτυχισμένο έναν άνθρωπο που ποθείς τότε ίσως και ο μηχανισμός της ζωής να είναι λιγότερο πολύπλοκος από αυτόν που έμαθες να διαβάζεις στις οδηγίες χρήσης.

Ρεαλισμός, ρεαλισμός, ρεαλισμός. Αν έπρεπε να βρω μια λέξη για να περιγράψω την σκηνοθετική γραμμή του Philip Seymour Hoffman τότε ο ρεαλισμός είναι η πιο κατάλληλη. Ο ρεαλισμός βρίσκεται σε κάθε πλάνο της ταινίας. Και ο ρεαλισμός δεν χρειάζεται ειδικά εφέ για να σε ταρακουνήσει από τη θέση σου. Η κάμερα καταγράφει τις στιγμές των ηρώων σαν να διαβάζει ένα ημερολόγιο. Ο Jack με τ'ακουστικά στ'αυτιά στους δρόμους της Νέας Υόρκης να βλέπει τη μοναξιά του ολοζώντανη μπροστά του, ο Clyde και η Lucy στο σπίτι τους να ανταλλάσουν βλέμματα που μεγαλώνουν όλο και περισσότερο τη μεταξύ τους απόσταση και η Connie να προσπαθεί να αφήσει πίσω τις εμμονές της. Παράλληλα, τα γέλια των χαρακτήρων όταν μαζεύονται όλοι μαζί, οι εκ βαθέων συζητήσεις μεταξύ φίλων που έχουν ανάγκη να βγάλουν από μέσα τους όλα όσα τους βασανίζουν, ένα "σ'αγαπάω", οι μικρές στιγμές που λειτουργούν λυτρωτικά και που είναι η ομορφιά της ζωής που σου έλεγα νωρίτερα. Όλες αυτές οι εναλλαγές που παίζουν στην οθόνη σου απόλυτα ισορροπημένα, χωρίς να κυνηγάνε τους συναισθηματισμούς με το ζόρι, σου λένε αυτό για το οποίο φτιάχτηκε η ταινία. Πως νιώθουμε μόνοι, πως ίσως και να είμαστε μα αν προσπαθούσαμε λίγο περισσότερο να πλησιάσουμε τους άλλους τότε το μέσα μας θα ανέπνεε καλύτερα και η μελαγχολική μας φιγούρα ίσως και ν'άρχιζε να χαμογελάει ξανά.

"I am for you"

Info:

Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό έργο του Robert Glaudini, ο οποίος έγραψε και το σενάριο της ταινίας.

Ο Philip Seymour Hoffman έχει παίξει στο θέατρο το συγκεκριμένο έργο, έχοντας τους ίδιους συμπρωταγωνιστές και συγκεκριμένα τον John Ortiz και την Daphne Rubin-Vega που παίζουν τον Clyde και την Lucy αντίστοιχα.

Η ταινία είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του διάσημου ηθοποιού.

Το θεατρικό έργο και το κινηματογραφικό σενάριο είναι η πρώτη συγγραφική προσπάθεια του Robert Glaudini.

Η ταινία προβλήθηκε στο Sundance Festival και έκανε πρεμιέρα σε ελάχιστες αίθουσες.

Το Soundtrack της ταινίας θα το αγαπήσεις!

Μπορείς να βρεις την ταινία στο video club της γειτονιάς σου.

ΥΓ Καλή μας σχολική χρονιά!

Camera Obscura