Γράφει η Xplorer
Am I too lost to be saved?
Am I too lost?
To
2003 οι Evanescence βγάζουν το πρώτο τους studio
άλμπουμ. Δυο παιδικοί φίλοι απ’ το Little Rock, Arkansas μαζεύονται το 1995 και αποφασίζουν να
ασχοληθούν με την μουσική. Ξεκινώντας με το demo Origin, o Ben
Moody και η Amy Lee το παίρνουν λίγο πιο
σοβαρά και κάνουν την έκπληξη. Κάτι από metal, κάτι από rock,κάτι λίγο πιο dark κ μια ιδέα από pop και μπαλάντες συνθέτουν 10
τραγούδια. Η Amy Lee στην φωνή και στο
πιάνο, ο Ben
Moody στην κιθάρα, ο David Hodges στα πλήκτρα και τα
φωνητικά, ο Will
Boyd στο μπάσο, o Rocky Gray στα drums και τα κρουστά και ο John LeCompt στην ρυθμική κιθάρα και τα
φωνητικά.
Blurring and stirring the truth and the lies.
So I don't know what's real and what's not
Always confusing the thoughts in my head
So I can't trust myself anymore
Τα
τραγούδια έχουν όλα κάτι να προσέξεις . Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει το
καθένα απ’ αυτά χίλιες φορές και τα υπεραγαπώ όλα οπότε και δεν μπορώ να
ξεχωρίσω κάποιο. Αναμφίβολα η επιτυχία που τους έκανε διάσημους είναι το Bring me to life κυρίως ως τραγούδι
της ταινίας Daredevil . To δεύτερο single ήταν το Going Under. To τρίτο single που ξεχώρισε ήταν το My Immortal. Μια μπαλάντα, αν κ προσωπικά
προτιμώ την rock version του Moody, μ’ ένα απίστευτα αληθινό
στίχο. H τέταρτη επιτυχία του cd
ήταν κ το τέταρτο video
clip, το Everybody’s fool. Ένα ιδιόρρυθμο τραγούδι περισσότερο για τον
εξαιρετικό του στίχο.
Look
here she comes now
Bow down and stare in wonder
Oh how we love you
No flaws when you're pretending
Επόμενες επιτυχίες το Going Under,
το Whisper, το Tourniquet, το Haunted, το Imaginary και το My last breath.
Αν έπρεπε να
ξεχωρίσω κάποια είναι το Taking
over me, το Whisper, το Everybody’s Fool
και το εξαιρετικό Hello,
το οποίο έχει γράψει η Amy
Lee για την μικρή της
αδερφή που την έχασε όταν ήταν 3 χρονών από μια αδιευκρίνιστη αρρώστια.
Hello, I'm your mind giving you someone to talk to
If I smile and don't believe
Soon I know I'll wake from this dream
Don't try to fix me, I'm not broken
Hello, I'm the lie living for you so you can hide
Don't cry
Μετά
από ένα demo και
αρκετά singles o Moody και η Lee
συνεργάζονται και βρίσκουν τον ήχο τους και κάνουν το μπαμ.
Υπέροχες μουσικές και μελωδίες. Ο Moody
δίνει τον καλύτερο του εαυτό στην σύνθεση και η Lee γράφει έναν υπέροχο στίχο
γεμάτο συναισθήματα. Η αλήθεια είναι ότι το Open Door στιχουργικά μ’ αρέσει
περισσότερο αλλά σαν σύνολο κανένα απ’ τα επόμενα άλμπουμ των Evanescence δεν φτάνει το Fallen. Μια εξαιρετική παραγωγή, του Moody και μια άψογη ενορχήστρωση
φτιάχνουν εξαιρετικές μουσικές. Άψογοι μουσικοί. Ξέρουν να παίζουν μουσική και
το δείχνουν. Υπέροχο πιάνο, κιθάρα, drums
και μπάσο. Μουσικές που σε παρασέρνουν πότε γλυκές μελωδίες
και πότε σκληρές και απότομες πάντα με dark ύφος. Ο Moody έχει πει για το Fallen: "I didn't want it to sound too fabricated. I love electronics and I
love digital manipulation, but I wanted to first establish us as a real rock
band. We're actually playing all of those parts: The strings are real, the
choirs are real, the piano is real. [...] I think one of the most positive
features about [the album] is that it's like watching a movie from front to
back."
You don't remember me but I remember you
I lie awake and try so hard not to think of you
But who can decide what they dream?
And dream I do...
I believe in you
I’ll give up everything just to find you
I have to be with you to live to breathe
You’re taking over me
Το συγκρότημα που αυτοί που ακούν metal μισούν κ αυτοί που δεν ακούν metal λατρεύουν, έχει καταφέρει να διχάσει την κοινή γνώμη ως προς το είδος του. Άλλοι λένε πως είναι goth, άλλοι λένε πως δεν έχει καμία σχέση με goth. Πότε το κατατάσσουν στα rock, πότε στα metal. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ήχος αλλάζει από το Fallen στο Open Door και απ’ το Open Door στο απαράδεκτο Evanescence. Στο Fallen συγκεκριμένα έχει κάτι από metal...αλλά σίγουρα δεν είναι metal. Έχει κάτι από rock αλλά σίγουρα δεν είναι 100% rock. Πιστεύω ότι αυτό που το κάνει τόσο μοναδικό είναι ότι ο Moody, μιας και το έχει πάρει απάνω του το Fallen, έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα καθαρά δικό του ήχο χωρίς να μπορείς να το κατατάσσεις σε κάποια κατηγορία.
Long lost words whisper slowly to me
Still can't find what keeps me here
When all this time I've been so hollow inside
I know you're still there
Watching me, wanting me
I can feel you pull me down
Εν
κατακλείδι, η μουσική είναι αναμφίβολα εξαιρετική αλλά η φωνή της Amy Lee είναι αυτό που δίνει το κάτι
παραπάνω. Μια φωνή-που τουλάχιστον εγώ- δεν ακούω συχνά και δεν έχω ακούσει
καλύτερη τα τελευταία χρόνια. Δυνατή, σωστή, έχει ένα απίστευτα μεγάλο range και πιάνει απ’ την πιο
χαμηλή νότα μέχρι την πιο ψηλή με απίστευτη άνεση! Απλά αγαπώ!
Fallen angels at my feet
Whispered voices at my ear
Death before my eyes...lying next to me I fear
She beckons me...shall I give in
Upon my end shall I begin
Forsaking all I've fallen for
I rise to meet the end
3 σχόλια:
Το κειμενο τα συνοψιζει ολα εδω πολυ ωραια: "Το συγκρότημα που αυτοί που ακούν metal μισούν κ αυτοί που δεν ακούν metal λατρεύουν, έχει καταφέρει να διχάσει την κοινή γνώμη ως προς το είδος του. Άλλοι λένε πως είναι goth, άλλοι λένε πως δεν έχει καμία σχέση με goth. Πότε το κατατάσσουν στα rock, πότε στα metal. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ήχος αλλάζει από το Fallen στο Open Door και απ’ το Open Door στο απαράδεκτο Evanescence. Στο Fallen συγκεκριμένα έχει κάτι από metal...αλλά σίγουρα δεν είναι metal. Έχει κάτι από rock αλλά σίγουρα δεν είναι 100% rock."
(κάτι από metal...αλλά σίγουρα δεν είναι metal. Έχει κάτι από rock αλλά σίγουρα δεν είναι 100% rock.Αυτο ακριβως συνοψιζει την δικη μου αγαπημενη μπαντα που δεν ειναι αλλη απο τους Sevendust).
Στους Evanescense τωρα...
Θυμαμαι πως ειχα ηδη λιωσει το Bring me to life απο την εποχη OST-Daredevil.δεν τους ηξερα καν και το soundtrack το ειχα παρει επειδη αγοραζα μανιωδως soundtrack απο κομικ ταινιες.
και φυσικα κολλησα,παιρνοντας και τον δισκο.
τον ακουγα για καποιο καιρο,αλλα να πω την αληθεια,μετα...
Ένα καλο που εκαναν οι Evanescence ήταν να κανουν πιο γνωστο αυτον τον ηχο, ειδικα στην Αμερικη και να ερθουν στην δημοσιοτητα μπαντες οπως οι Lacuna Coil,Nightwish,Within Temptation.(μαλιστα οι 1οι και οι 3οι με τον καιρο 'αμερικανοποιησαν αρκετα τον ηχο τους).
σε συνεντευξεις της,η Amy Lee ειχε πει πως δεν γνωριζε ποτε τιποτα για τους Lacuna Coil,κατι που μπορει να εχει και τις πιθανοτητες του,αλλα αδυνατω να το πιστεψω γτ οι ομοιοτητες ηταν υπερβολικα πολλες.
Αυτος ο ηχος δεν υπηρχε μεχρι το 2003 στην Αμερικη και οι Lacuna Coil εβγαλαν το 2002 τη δισκαρα Comalies,οποτε απο που αλλου να ειχαν παρει τις goth επιρροες?
Απλα οι Lacuna τοτε ηταν πιο κοντα στον ηχο των The Gathering με αντρικα φωνητικα στυλ Paradise Lost ενω οι Evanescense ειχαν το στυλ των Linkin Park σε κιθαρες και παραγωγη(σύγχρονο nu-rock να το ελεγα δλδ;) με γυναικεια φωνητικα και ατμοσφαιρες εδω κι εκει.
Ήταν απλα η αμερικανικη εκδοχη του female fronted,οχι απαραίτητα metal,με λιγο goth αρωμα και nu-rock επιρροη(κοφτα ριφακια,καλογυαλισμενη ραδιοφωνικη παραγωγη).
Καπως ετσι την βλεπω την φαση μετα απο τοσα χρονια.(και οι We Are The Fallen καλοι με 4-5 ωραια κομματια αλλα υπερβολικα ομοιοι Mr Moody)
Τωρα για τους μεταλλαδες...αστο!
Απο αυτα που μαθαινα υπηρχαν αρκετοι τετοιοι και στις συναυλιες των Linkin Park(που δεν πηγα σε καμια dammit!).
Δεν δινω σημασια πλεον.κραξιμο στα εμπορικα για να ειμαστε 'true' αλλα οταν ξεμεινουν απο γκομενα,στα σκυλαδικα θα τρεχουν.(τσωκο-χώσιμο!)
Υ.Γ.:Τους Evanescense εχω να τους ακουσω χρονια παντως,αλλα το Haunted παραμενει αγαπημενο.
Συφμωνώ απολυτα μαζί σου!! Ειδικά όσον αφορα αυτόν τον ήχο...που εγώ τον γνώρισα απ' τους evanescense..και συμφωνω απολυτα με το οτι οι We are the fallen είναι υπερβολικά όμοιοι..σκέψου οτι μερικες φορές η τραγουδιστρια προσπαθεί να ακουστεί σαν την lee!!
Αλλα γενικά είναι ένα άλμπουμ που το έχω λιώσει όπως κ το Open Door-έρχεται κριτική!! χαχα!!
Το τελευταίο πάλι, δεν μου άρεσε καθόλου!!
Συμφωνω με το Haunted είναι κομματάρα!!
Αγαπημένο άλμπουμ...
Δημοσίευση σχολίου