Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι - Helen Stephens

Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού

Ένα παραμύθι για παιδάκια που λατρεύουν τα ζωάκια

  

Η αλήθεια είναι ότι η ανάγνωση βιβλίων προσχολικής ηλικίας μπορεί να αποβεί πολύ θελκτική και για τους ενήλικες, πόσο μάλλον όταν τα διαβάζει κανείς με παραστατικό τρόπο για τα αυτάκια και την ψυχούλα ενός παιδιού που αγαπά.

Στην αρχή, όταν η μικρή μου βαφτιστήρα ήταν μέχρι 2 ετών, μου ήταν αρκετά εύκολο να επιλέξω βιβλιαράκια γι’ αυτήν. Περίοδος που τα παιδιά ακόμα μαθαίνουν τις πρώτες τους λεξούλες, υπάρχουν ένα σωρό βιβλία με τεράστιες διαδραστικές εικόνες όπου τα παιδάκια ζουλάνε φατσούλες ζώων ή αντικειμένων για να ακούσουν τους ήχους που βγάζουν.

Ακόμα και γύρω στα 2 τους έτη που τα νήπια είναι σε θέση να ακούσουν και να καταλάβουν σύντομες ιστοριούλες, η πλοκή τους είναι πάντα απλή και… όσο πρέπει αθώα και χαρούμενη. Δηλαδή αποφεύγουμε τις αναφορές στον κακό το λύκο, σε φάγωμα Κοκκινοσκουφίτσας, τρία γουρουνάκια που έμειναν άστεγα, Χιονάτη που έφαγε το μήλο και έπεσε σε κώμα… Πολύ απλά  γιατί όλα αυτά είναι ικανά να φέρουν εφιάλτες στον ύπνο τόσο μικρών παιδιών που δεν είναι ακόμα σε θέση να παραδειγματιστούν από παραμύθια που μιλάνε για τον διαχωρισμό Καλού και Κακού.

Τώρα πια που η μικρή μας είναι τριών ετών και κάτι, τα βιβλία που «διαβάζει» είναι πολύ πιο μεγάλα, οι ιστορίες πιο πολύπλοκες και εφευρετικές. Σίγουρα αρκετά διδακτικές, χωρίς όμως να προσπαθούν να στρέψουν το παιδί προς μια συγκεκριμένη ιδεολογία ή τρόπο ζωής.

Ιδού μια ιστοριούλα που της διαβάζει η μαμά της τελευταία, διάβασα κι εγώ και μου άρεσε. Για λίγο ξαναέγινα παιδί, αίσθηση ανεκτίμητη.

Πώς να κρύψεις ένα λιοντάρι… (Helen Stephens, εκδόσεις Ίκαρος, 2012)

Πού μπορεί ένα μικρό κοριτσάκι να κρύψει ένα τεράστιο λιοντάρι;

Δεν είναι εύκολο, αλλά η Έλλη πρέπει να βάλει τα δυνατά της.

Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς δεν τα πάνε πολύ καλά με τα λιοντάρια μέσα στο σπίτι.

Εύκολο το ‘χεις να κρυφτεί ένα τόσο μεγάλο ζώο στο σπίτι όπου μένει η μικρούλα Έλλη με τους γονείς της;

Και γιατί άραγε η Έλλη αγαπά και εμπιστεύεται το λιοντάρι, ενώ οι γονείς της το φοβούνται διακηρύσσοντας ότι δεν υπάρχουν ήρεμα λιοντάρια;;

Είναι μάλλον γιατί τα παιδιά βλέπουν τον κόσμο με δικά τους μάτια, πολύ μακριά ακόμα από φοβίες και προκαταλήψεις.

«Δεν υπάρχουν καλά λιοντάρια», είπε η μαμά της.

«Όλα τα λιοντάρια θέλουν να σε φάνε».

Το λιοντάρι στεναχωρήθηκε,

Και η Έλλη

το πήρε αγκαλιά».

Σε δεύτερο επίπεδο, όπου λιοντάρι… καθετί το ξένο. Καθετί το διαφορετικό. Καθετί που εμείς οι «μεγάλοι» απορρίπτουμε πριν καλά-καλά γνωρίσουμε, έτσι γιατί όταν ήμασταν κι εμείς παιδιά, μας δίδαξαν οι άλλοι ότι είναι «κακό». Το λιοντάρι συμβολίζει ό,τι θα μπορούσε άδικα να στιγματιστεί από τους ενήλικες αλλά όχι από τα παιδιά.

Ένα πολύ ευαίσθητο παραμύθι, με πολύχρωμη και τρυφερή εικονογράφηση και το απαραίτητο happy end…