Γράφει η Camera Obscura
“Right
now we are alive and in this moment I swear we are infinite.”
Και αυτή η φράση, στ’ορκίζομαι ,
είναι η πιο όμορφη που έχω βρει ποτέ σε ταινία!
Και με αυτή τη φράση, ο Charlie (Logan Lerman) συνειδητοποιεί γιατί η ζωή μπορεί να γίνει μαγική. Και μαζί με τον Charlie, η Sam (Emma Watson), ο Patrick (Ezra Miller) κι εγώ. Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να σου φωτίζουν τα σκοτάδια σου τρεις εφηβικοί χαρακτήρες από ένα φιλμ που δεν θα ξεχάσεις ποτέ...
Τρία παιδιά που πηγαίνουν στο ίδιο
σχολείο. Τρεις νέοι άνθρωποι που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τον
τραμπουκισμό των συμμαθητών τους και με την άχρηστη εκπαίδευση. Τρία παιδιά που
έχουν κάτι κοινό. Είναι διαφορετικά από τη μάζα. Γράφουν κασέτες με αγαπημένα
τους τραγούδια, αγαπάνε τα βιβλία, έχουν πληγωθεί και έχουν ζήσει άσχημες
καταστάσεις στο παρελθόν, φοβούνται να χορέψουν, δεν έχουν κάνει σεξ ακόμα, κι
αν έχουν κάνει δεν ξέρουν στ’ αλήθεια γιατί βιάστηκαν τόσο. Ντρέπονται, νιώθουν αμηχανία, δεν ξέρουν πώς
να γίνουν πιο κοινωνικοί, δεν έχουν ιδέα τί θα κάνουν στο μέλλον μα
ονειρεύονται. Ονειρεύονται πως μια μέρα η ζωή τους δε θα είναι τόσο δύσκολη.
Και τα όνειρά τους είναι τόσο
ζωντανά που δεν μπορείς παρά να τους αγαπήσεις. Να τους αγαπήσεις που τρέχουν
στο άγνωστο με φόβο μα περισσότερο με πάθος που ούτε και οι ίδιοι το βλέπουν.
Είναι νέοι. Και αυτή η διαπίστωση είναι η απάντηση του γρίφου. Είναι τόσο νέοι
για να μη μπορέσουν να βγουν από αυτό το σκληρό και χαοτικό τοπίο του μυαλού
τους...
Ο συγγραφέας Stephen Chbosky παίρνει το ίδιο του το μυθιστόρημα,
γράφει το σενάριο, συνεργάζεται με τους παραγωγούς του Juno και σκηνοθετεί ο ίδιος την ιστορία
του για να φτιάξει μια από τις ωραίοτερες ταινίες που έχουν γυριστεί γι’ αυτό
το σχεδόν άλυτο πρόβλημα-θέμα που έχουν τα νέα παιδιά με τους εαυτούς τους, άρα
και με τους γύρω τους, που δεν μπορούν να κάνουν βήμα έξω από τον κλειδωμένο
και σκοτεινό τους κόσμο. Έτσι τουλάχιστον βίωσαν τη δική τους αρχή αυτά τα τρία
παιδιά. Και μου είναι τόσο οικεία!
Και πριν σκεφτείς πόσο χιλιοειπωμένη
μπορεί να είναι αυτή η ιστορία, σου λέω πως ο σκηνοθέτης κρατάει την κάμερά του
με έξυπνο και όχι κοινότυπο τρόπο. Χρησιμοποιεί το ταλέντο και τη φρεσκάδα των
τριών πρωταγωνιστών για να σου μιλήσει για το ταξίδι των τριών χαρακτήρων του
προς την ενηλικίωση. Τί γίνεται όταν είσαι μόνος; Χωρίς φίλους; Πώς
αντιμετωπίζεις την καθημερινότητά σου όταν νιώθεις πως ολόκληρος ο πλανήτης
σ’έχει ξεγραμμένο; Πώς θα βγεις εκεί έξω «άοπλος»; Αυτές είναι μερικές από τις
ερωτήσεις που τυραννάνε συνεχώς τον Charlie. Και οι απαντήσεις δε θ’αργήσουν να
φτάσουν όταν γνωρίσει τη Sam
και τον Patrick.
Και το μόνο που έχεις να κάνεις
είναι να τους ακολουθήσεις!
Ύστερα να ψάξεις το soundtrack της ταινίας, να το περάσεις στο mp3 σου και να κάνεις μια μεγάλη
βόλτα. Και είμαι σίγουρη πως θα το νιώσεις κι εσύ. Αυτή τη φράση από την ταινία
που σου έγραψα στην αρχή...
“Right
now we are alive and in this moment I swear we are infinite.”
ΥΓ Αυτά τα τρία πλάσματα δεν θα τα
ξεχάσω ποτέ. Ίσως γιατί μου θύμισαν πόσο επώδυνο είνα να κάνεις τα πρώτα σου
βήματα στη ζωή, περνώντας στο αντίθετο ρεύμα, μακριά από τον όχλο των
συνομιληκων σου. Ίσως γιατί στα πρόσωπά τους συνάντησα όλα τα παιδιά που δε θα
γνωρίσω ποτέ μα που νιώθουν και σκέφτονται το ίδιο. Και όσο υπάρχουν αυτά τα
πλάσματα εκεί έξω, ο κόσμος στ’αλήθεια μπορεί να γίνει καλύτερος...
4 σχόλια:
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η ταινία!!!! Την λατρεψα!! Congrats Camera Obscura για την παρουσίαση και την επιλογή!
Απο τις ομορφοτερες ταινιες των τελευταιων χρόνων.
Όλα τα είχε.
Οι ανησυχίες, τα άγχη, οι έρωτες, οι τσακωμοί, η μελαγχολία, η ανεμελιά, με ξεχωριστές στιγμές το θεατρικό tribute στο Rοcky Horror Picture Show, το breakdown του Logan Lerman στο φινάλε που πραγματικά σε άγχωνε και σένα και φυσικά οποιαδήποτε στιγμή ο Ezra Miller, γέμιζε την οθόνη με την ερμηνευτική του δύναμη.
Εν ολίγοις, ένα υπέροχα και εθιστικά γλυκόπικρο έργο, με πολύ καλές ερμηνείες από το τρίο Logan Lerman, Ezra Miller, Emma Watson και προσεγμένο soundtrack που θύμιζε indie best of συλλογή με κομμάτια από The Smiths, New Order, Morrissey, Sonic Youth, The Samples και άλλους.
Δεν γίνεται να μην τη συμπαθήσεις και να μην σε παρασύρει, όσο κι αν αδυνατεί να ρισκάρει σε ορισμένες στιγμές ακολουθώντας ορισμένες κλισέ πεπατημένες που έχουμε χιλιοξαναδεί, σε ταινίες του είδους.
Σίγουρα όμως,ανήκει στο είδος ταινιών που μοιάζει εξίσου εύπεπτο αλλά και ιδιαίτερο, αγγίζοντας τόσο το σινεφίλ κοινό όσο και τους λάτρεις των mainstream συναισθηματικών ταινιών, με εφήβους και μη.
Σ'ευχαριστώ, Ελίζα μου! Χαίρομαι που σου άρεσε!! :)
Τσωκ, πόσο συμφωνώ για το tribute στο Rοcky Horror Picture Show, το βρήκα κι εγώ εξαιρετική στιγμή στην ταινία.
Όσο για τον Miller, ξέρεις πως τον είχα ερωτευτεί από το We need to talk about Kevin, είναι ταλέντο.
Θα ψάξω ν'αγοράσω το ost! :DDDD
Πολύ ωραία ταινία. Γεμάτη με πολλά συναισθήματα αλλά και με ήρωες που μπορείς εύκολα να κατανοήσεις αλλά και να ταυτιστείς. Εξαιρετικός και ο Logan Lerman που είχε πάνω του το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, πολύ πειστικός στον έτσι και αλλιώς πολύ καλογραμμένο ρόλο του. Και φυσικά η μουσική της ταινίας πέραν του ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της, είναι και πάρα πολύ πετυχημένη με εξαιρετικά τραγούδια. Πολύ ωραία επιλογή Camera Obcsura... :)
Υ.Γ. Όπως λέει και ο υπέροχος David Bowie "...We could be Heroes, just for one day..."
Δημοσίευση σχολίου