Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Το τέλειο χτύπημα (La migliore offerta) - Giuseppe Tornatore


Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού


Δυστυχώς ή ευτυχώς, η απομίμηση είναι πολλές φορές τελειότερη από το πρωτότυπο…

Σύμφωνα με τον περίφημο και πολύ καθωσπρέπει εκτιμητή έργων τέχνης Βέρτζιλ Όλντμαν, αυτό ισχύει στην Τέχνη.
Η αναπάντεχη και ανορθόδοξη συνάντησή του με την πλούσια κληρονόμο Κλερ, μέλλει να του αποδείξει αν το ίδιο ισχύει και στον έρωτα.

Ο Τζέφρι Ρας υποδύεται τόσο υποδειγματικά τον υποχόνδριο και μοναχικό κύριο Όλντμαν που κατά τη γνώμη μου θα άξιζε βραβείο.


Το σενάριο αριστουργηματικό.
Η σκηνοθεσία ατμοσφαιρική, μια σκηνοθετική ματιά που κόβει την ανάσα του θεατή.

Ένας δυνατός αντρικός χαρακτήρας, σωστά και στέρεα δομημένος σεναριακά και ερμηνευτικά.
Μια ανδρική φιλία… πραγματική έκπληξη.
Και μια πανέμορφη γυναίκα, εύθραυστη σαν πορσελάνινη νεράιδα και μοιραία όπως ο ίδιος ο Έρωτας και η Ζωή.

Είναι να απορεί κανείς που αρκετοί Έλληνες κριτικοί υποτίμησαν τη νέα αυτή ταινία του Τορνατόρε.

Μιας και δεν μπορούμε να πούμε και πολλά για την πλοκή, (θα κατέστρεφε εντελώς τη γλυκιά αγωνία της θέασης), ρίξτε μια ματιά στο επίσημο τρέιλερ:


Ο Τζουζέπε Τορνατόρε δεν πάει τον κινηματογράφο μπροστά. Και ούτε φαίνεται να νοιάζεται να κάνει κάτι τέτοιο. Τουναντίον – μας γυρίζει πίσω, σε εκείνες τις εποχές που ο Χίτσκοκ έκανε τους σινεφίλ να παραμιλούν με τα μελοδράματα αγωνίας που γύριζε. Εκεί όπου τα πλάνα ήταν πιο αργά και πιο «γεμάτα», έτσι για να τα απολαμβάνουμε. Χωρίς βιντεοκλιπίστικους ρυθμούς κινηματογράφησης. Χωρίς βία. Χωρίς αίμα που αποστρέφει τις – γυναικείες κυρίως – ματιές από τη μεγάλη οθόνη.

Αυθεντικός και ανθρωποκεντρικός.

Μου άρεσε πολύ αυτή η ταινία. Πιστεύω ότι με τα χρόνια θα γίνει κλασική.

Με τη μουσική του Ένιο Μορικόνε να αγκαλιάζει το έργο, βυθίζεται κανείς για 2 ώρες και κάτι σε ένα γλυκόπικρο όνειρο… Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;;

Παίζουν: Τζέφρι Ρας, Τζιμ Στάρτζες, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Σίλβια Χεκς

(2013, διάρκεια: 130’)

2 σχόλια:

Κωνσταντίνος 'Pilgrim' Τσώκος είπε...

Επιτέλους μια σωστή γνώμη για μια ταινία για την οποία δεν είχα ακούσει τίποτα πριν κυκλοφορήσει εδώ και μου έσκασε από το πουθενά προσφέροντας μου μία από αυτές τις σπάνιες κινηματογραφικές εμπειρίες:να με κρατάει δηλαδή προσηλωμένο στην οθόνη καθ'όλη τη διάρκεια της και να μου μεταφέρει ακριβώς τα ίδια συναισθήματα των ηρώων της, σε όλη τη διαδρομή της.

Ταινία δηλαδή που τη ζεις μαζί με τους χαρακτήρες της καθώς την παρακολουθείς.

Ναι..τσέκαρα κι εγώ ύστερα τις ελληνικές κριτικές και πραγματικά απόρησα...

Χου γκιβς ε σιτ! Για μένα και χωρις πολλα ψειρισματα για υπερ και κατά, ειναι μέσα στις ταινιες της χρονιας και απο τις αγαπημενες μου ever.

την προτεινω οπου σταθω και βρεθώ και χαιρομαι πολυ που γραψατε κι εσεις!Πολλα μπραβο!

Μιρέλα είπε...

:-)
Ειδικά αυτός ο κριτικός του Αθηνοράματος, έχει πολύ, μα πολύ χαμηλή κινηματογραφική αισθητική.