Blue Jasmine - Woody Allen (USA, 2013)

Γράφει η Camera Obscura

Ο Woody Allen είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που μ'έκανε να θέλω να μελετήσω καλύτερα τον κινηματογράφο, ψάχνοντας ολόκληρες φιλμογραφίες σκηνοθετών, παρατηρώντας πλάνα, ακούγοντας καλύτερα τους διαλόγους, αγοράζοντας βιβλία, soundtracks, αφίσες και και και.

Όμως, τα τελευταία χρόνια του κρατάω μούτρα. Δεν είναι ο Woody που ξέρω στις ταινίες του. Ωστόσο, οι δυο σπουδαίες εξαιρέσεις, το Match Point (2005) και το Vicky Christina Barcelona (2008) μ'έκαναν να μη χάνω την πίστη μου σ'εκείνον. "Δεν μπορεί, θα ξανακάνει θαύματα", έλεγα. Και δεν το έκανε. Μέχρι που αποφάσισε να επιστρέψει στον τόπο του, την Αμερική, για να γυρίσει το Blue Jasmine. Και με ένα μαγικό τρόπο, ο έρωτάς μου για τον Woody επέστρεψε πιο δυνατός από ποτέ! 

Η Jasmine έχοντας χάσει όλη της την περιουσία, αποφασίζει ν'αλλάξει  τη ζωής της, μετακομίζοντας από τη Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο, εκεί όπου ζει η αδερφή της με τα παιδιά της. Χωρίς χρήματα και χωρίς ισορροπίες, θα προσπαθήσει να βάλει σε τάξη τον εαυτό της και την καθημερινότητά της, παλεύοντας ταυτόχρονα με τους δαίμονες του μυαλού της. Όταν θα γνωρίσει έναν γοητευτικό άντρα-κελεπούρι θα κάνει τ'αδύνατα δυνατά για να τον κρατήσει στη ζωή της...

Κάποτε είχα σκεφτεί πως αν το σενάριο μιας ταινίας μπορεί να βγάλει μια υπέροχη σαρκαστική κωμωδία τότε μπορεί να γεννήσει και ένα σπουδαίο δράμα. Και κάπως έτσι νιώθω πως δημιουργήθηκε αυτή η ταινία. Ο κλασικός Woody Allen αυτή τη φορά αποφασίζει να βγει για  λίγο από τον μικρόκοσμό του για να συναντήσει κι άλλους κόσμους, διαφορετικούς, ίσως το ίδιο νευρωτικούς, το ίδιο πολύπλοκους και μπερδεμένους μα ξένους. Η θλιμμένη Jasmine είναι το δημιούργημα αυτής της διαδρομής, από το ένα άκρο στο άλλο. Από την κωμωδία στο δράμα. Από την εσωτερικότητα στην παρατήρηση του απέναντι.

Η Jasmine είναι ένας τραγικός χαρακτήρας τοποθετημένος σ'έναν ψεύτικο και βρώμικο παράδεισο, γεννημένο από την απληστία του ανθρώπου για κέρδος και χλιδή. Η Jasmine εθελοτυφλεί. Ακόμα και τώρα, που όλα έχουν διαλυθεί γύρω της, που πια δεν έχει τίποτα και κανέναν για να τη βγάλει από τα συντρίμμια της, συνεχίζει να εθελοτυφλεί. Δεν θέλει στ'αλήθεια να κερδίσει αυτή τη μάχη. Και σίγουρα δεν θέλει να κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέφτη και να τον αντιμετωπίσει.

Και με αυτή τη δραματική ιστορία ο Woody Allen φτιάχνει μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχει γυρίσει και η πρωταγωνίστριά του, η Cate Blanchett δίνει την πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας της. Η ταινία φωτίζει  την διάλυση του  ανθρώπου που θαμπώνεται από τη φούσκα του χρήματος και που δεν είναι τίποτα λιγότερο από τη μικρογραφία μιας ολόκληρης κοινωνίας που αιμορραγεί. Πόσοι άνθρωποι αυτή τη στιγμή ζουν όπως η Jasmine; Πόσοι άνθρωποι βουλιάζουν στην κατάθλιψη και τη ματαιοδοξία;

Η Cate Blanchett στον ρόλο της Jasmine, που θα σου φέρει στο μυαλό την  Blanche  από το  έργο του Tennessee Williams "Λεωφορείο ο Πόθος", είναι εξαιρετική. Και ίσως πρώτη φορά μια ηθοποιός του Woody Allen καταφέρνει να δώσει μια άλλη οπτική σε αυτό το φαινόμενο κινηματογραφικά που ονομάζεται Woody Allen και είναι γεμάτο με νευρώσεις και αδιέξοδα. Η Cate Blanchett διαλύεται ολόκληρη σε κάθε σκηνή με πραγματικά εξαιρετική μαεστρία μια και θα μπορούσε πολύ εύκολα να αποδώσει αυτόν τον χαρακτήρα καθαρά θεατρικά, κάτι που στο δικό μου μυαλό φαντάζει καταστροφή.

Το υπόλοιπο καστ της ταινίας σου υπενθυμίζει γιατί το σινεμά έχει ανάγκη από καλούς ηθοποιούς. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αυτή η ταινία χωρίς την Sally Wawkins, τον Allec Baldwin, τον Peter Sarsgaard και τον Bobby Canavale. Και δεν ξέρω πώς θα ήταν αυτή η ταινία στα χέρια ενός σκηνοθέτη που δεν αγαπάει τη τζαζ και μπλουζ μουσική. Ψάξε το soundtrack και θα καταλάβεις..

Και κάπου εδώ λέω να την κάνω. Δες την ταινία χωρίς άλλη αναβολή!

ΥΓ Η Cate Blanchett πήρε το βραβείο α' γυναικείου ρόλου στις Χρυσές Σφαίρες πριν λίγες μέρες και είμαι σχεδόν σίγουρη πως θα πάρει και το όσκαρ. Μεταξύ μας, αξίζει τα βραβεία όλου του κόσμου αυτή η ερμηνεία. Υποκλίνομαι!