Israel Galvan – “The Real”

Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού

Λατρεύω τον χορό – τόσο ως Τέχνη όσο και ως ψυχαγωγία, αλλά και ως ψυχοθεραπεία… Μαζί με τη Μουσική, είναι από τις δραστηριότητες που μας ομορφαίνουν τη ζωή και τη μισητή ρουτίνα.

Δεν είναι τυχαίο που τα περισσότερα -  και τα πιο ευτυχισμένα συνήθως – μωρά πρώτα χορεύουν καθιστά και μετέπειτα μαθαίνουν να περπατούν. Ίσως συμβαίνει επειδή είναι ανθρώπινη ανάγκη πρωταρχική.

Το σώμα που χορεύει ωραία είναι από μόνο του Έργο Τέχνης που λέει μια ιστορία. Είτε Έρωτα, είτε πόνου, είτε πάλης να φτάσει στη λύτρωση.

Ο κορυφαίος Israel Galvan διαπρέπει στο φλαμένγκο, έναν χορό που κάνει το σώμα να μοιάζει με φλόγα.

Πριν από 6 χρόνια, είχε έρθει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Φεστιβάλ Αθηνών με την παράσταση “Arena”.

Τώρα επιστρέφει, αυτή τη φορά στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, από τις 23 έως τις 27 Απριλίου, με ένα βαθιά πολιτικό όσο και ανθρωποκεντρικό έργο. Το “Lo Real” καταπιάνεται με το διωγμό και την εξολόθρευση των τσιγγάνων, κατά τις δεκαετίες του ’30 και του ’40, από τα φασιστικά καθεστώτα εκείνης της περιόδου.

Διαβάστε λίγες λεπτομέρειες…

O διάσημος Ισπανός χορευτής και χορογράφος Ισραέλ Γκαλβάν χορεύει το «αδύνατο», δυναμιτίζοντας τη σκηνή.

Κάποτε, ο Γάλλος φιλόσοφος Georges Didi-Huberman είπε στον διάσημο Ισπανό χορευτή: «Ισραέλ, το να χορεύεις την πραγματικότητα είναι συνώνυμο του να χορεύεις το αδύνατο». Κι αυτό ακριβώς αποπειράται  να κάνει σε αυτή την παράσταση ο Ισραέλ Γκαλβάν. Επινοεί μια νέα χορογραφική γλώσσα φλαμένκο, ώστε να προσεγγίσει εκφραστικά το δύσκολο θέμα του διωγμού των Ρομά κατά τις δεκαετίες του ’30 και του ’40 από τα φασιστικά καθεστώτα εκείνης της περιόδου.

Πώς να εκφράσει κανείς με το σώμα τα βασανιστήρια, τον πόνο, την περηφάνια, το ελεύθερο πνεύμα; Ο Γκαλβάν το επιχειρεί και κερδίζει το στοίχημα. Συνεργοί του σε αυτό το εγχείρημα είναι δύο εξαιρετικές χορεύτριες (Μπελέν Μάγια και Ισαμπέλ Μπαγιόν), έμπειροι μουσικοί, τραγουδιστές, μια μπάντα, ηθοποιοί και χορευτές. Η παράσταση είναι γεμάτη δυνατές στιγμές –όπως ο συγκλονιστικός χορός της Μάγια, παγιδευμένης στις χορδές ενός ξεχαρβαλωμένου πιάνου που παραπέμπουν στα συρματοπλέγματα των στρατοπέδων συγκέντρωσης– και ενσαρκώνει τον πόνο και το πάθος για την ελευθερία με τέτοιο τρόπο, που είναι αδύνατον να μην κάνει σαφές το μήνυμα κατά του ρατσισμού. Το Lo Real-Le Réel-The Real είναι μια παράσταση γεμάτη τραγικές μνήμες, που εγείρουν δύναμη και πάθος για ζωή και δικαιοσύνη.

Χορογραφία, Μουσική & Δραματουργική επιμέλεια: Israel Galván

Καλλιτεχνική διεύθυνση, Μουσική & Δραματουργική επιμέλεια: Pedro G. Romero

Διεύθυνση σκηνής & Δραματουργική επιμέλεια: Txiki Berraondo

Μουσική διεύθυνση: Juan Jiménez Alba

Πρωτότυπη μουσική: Juan Gómez "Chicuelo"

Βοηθός διευθυντή σκηνής: Balbi Parra

Σχεδιασμός Φωτισμών: Rubén Camacho

Σχεδιασμός και κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Pablo Pujol και Pepe Barea

Ήχος: Pedro León και Eloy Sansón

Επιμέλεια κοστουμιών: Soledad Molina

Τεχνικός συντονισμός: Pablo Pujol

Βοηθός χορού: Marco de Ana

Παραγωγή: Amapola López (A Negro Producciones)

Εκτέλεση παραγωγής: A Negro Producciones / Chema Blanco and Cisco Casado

Film: Canta Gitano (1982), Tony Gatlif

Χορός: Israel Galván, Belén Maya και Isabel Bayón

Τραγουδιστές: Tomás de Perrate και David Lagos

Κιθάρα: Juan Gómez “Chicuelo”

Σαξόφωνο: Juan Jiménez Alba

Πιάνο: Alejandro Rojas Marcos

Κρουστά: Antonio Moreno

Βιολί και χορός: Eloisa Cantón

Χορός, τραγούδι και “jaleos”: Caracafé, Bobote και Uchi

Μπάντα Εβραίων και Τσιγγάνων: Sistema Tango

Ηθοποιοί: Pablo Pujol και Pepe Barea

-  Ο Γκαλβάν θέτει επί σκηνής τα ερωτήματα που γεννά η αντίφαση ανάμεσα στην έλξη που ασκούσαν στα φασιστικά κινήματα η μουσική και ο χορός της φυλής του και στην απώθηση για την ίδια τη φυλή, που οδήγησε στο ολοκαύτωμά της. Χρησιμοποιεί ιστορικό υλικό που εκφράζει αυτή την αντίφαση, όπως για παράδειγμα την ταινία Tiefland (Κάτω Χώρες, 1943) της περίφημης Γερμανίδας κινηματογραφίστριας Leni Riefenstahl, που είναι βασισμένη στο θεατρικό έργο του Angel Guimerá, Terra baixa. Σε αυτήν, η ίδια εμφανίζεται ως χορεύτρια του φλαμένκο, ενώ χρησιμοποιεί ως κομπάρσους τσιγγάνους από κάποιο κοντινό στρατόπεδο συγκέντρωσης, οι οποίοι μετά το γύρισμα επέστρεψαν στο στρατόπεδο για να εξολοθρευτούν από τους Ναζί.

•  O πολυβραβευμένος Ισραέλ Γκαλβάν γεννήθηκε το 1973 και μεγάλωσε χορεύοντας φλαμένκο με τον πατέρα του José Galván και τη μητέρα του Eugenia de los Reyes. Στα δεκαοκτώ του κατάλαβε ότι αυτός είναι ο δρόμος του και λίγο αργότερα έγινε μέλος της Compañia Andaluza de Danza υπό τη διεύθυνση του Mario Maya. Μέσα στα δέκα χρόνια που ακολούθησαν, σάρωσε ό,τι βραβείο υπήρχε για το φλαμένκο. Το 1998 ίδρυσε τη δική του ομάδα και άρχισε να περιοδεύει με τις παραστάσεις που τον έκαναν διάσημο, χάρη στο ρίσκο που έπαιρνε ως χορευτής. Μέχρι το 2006 οι παραστάσεις του ήταν σόλο, αλλά κατόπιν άρχισε να χορογραφεί και άλλους χορευτές. Η χορογραφία του La Francesca για την αδελφή του Pastora Galván (2006) κέρδισε τα βραβεία Giraldillo για την καλύτερη μουσική και την πιο πρωτοποριακή παράσταση.

•  Μετά τις παραστάσεις Arena (2004) και La edad de oro (2005) του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Χορού της Ισπανίας «για την ικανότητά του να παράγει νέες δημιουργίες στην τέχνη του φλαμένκο, χωρίς να ξεχνά τις πραγματικές ρίζες του που το έχουν διατηρήσει μέχρι σήμερα και το έχουν κάνει ένα παγκόσμια αναγνωρίσιμο είδος». Υπήρξε ο πρώτος Ισπανός που συνδέθηκε ως φιλοξενούμενος καλλιτέχνης με το Théâtre de la Ville στο Παρίσι. Το 2012 του απονεμήθηκε το Bessie Award για την παράσταση La edad de oro, καθώς και το Χρυσό Μετάλλιο Καλών Τεχνών του Υπουργικού Συμβουλίου της Ισπανίας.