Η Συναυλία Από Το Νέο Φάληρο -Ζωντανή Ηχογράφηση (1988)

Γράφει η Xplorer

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα...κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί...

Μεγάλωσα με Elvis Presley μιας και είναι ο αγαπημένος τραγουδιστής της γιαγιάς και Βασίλη Παπακωνσταντίνου μιας και είναι ο αγαπημένος τραγουδιστής της μαμάς μου.  Είχε θυμάμαι όλου του τους δίσκους μέχρι και το Δε Σηκώνει και εδώ και τουλάχιστον 30 λεπτά προσπαθώ να διαλέξω άλμπουμ για να γράψω μιας και κανένα δεν συνδυάζει όλα τα δικά μου αγαπημένα τραγούδια.

Ένα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,

που η ιδιοτροπία μ’ έκαμε και το `καμα δικό μου,

κι αφού κανένα δε μισώ στον κόσμο να σκοτώσω,

φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου..

Διαλέγω, λοιπόν, ένα που περιέχει αρκετά αλλά και γιατί απ’ αυτήν την συναυλία είχα δει φωτογραφίες όταν ήμουν μικρή μιας και είχε πάει η μαμά μου. Τον Μάιο του 1988 ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου κυκλοφορεί το πρώτο του live άλμπουμ και 10ο κατά σειρά.

Από παρέες τριγυρισμένος, δε τους φοβάσαι, δε σ’ αγαπούν.

Και η ζωή να περνάει λαθραία, μα εσύ φοβάσαι, φοβάσαι να κοιμηθείς

και το ταξίδι ξαναρχίζεις.

Τα τραγούδια είναι όλα ένα και ένα. Μαζεμένα απ’ τις προηγούμενες δουλείες του, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που να μην γνωρίζει αυτά τα τραγούδια. Το άλμπουμ ανοίγει με τον Κουρσάρο του Λάκης Παπαδόπουλου και αρχίζει. Συνεχίζει με τον εξαιρετικό Μαύρο Γάτο σε μουσική του Βασίλη και σε στίχο-στον πραγματικά εξαιρετικό στίχο-του Θανάση Παπακωνσταντίνου, με το ανατριχιαστικό Φοβάμαι του σε μουσική του Ζουγανέλη και μ’ έναν απ’ του καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ στην ελληνική δισκογραφία του Α. Πανταζή, με το Δεν υπάρχω, με την Στέλλα του Ζουγανέλη και του Οικονομέα και με το πιο αγαπημένο τραγούδι της μαμάς μου Άσε με να κάνω λάθος φτάνει στα δυο πιο ωραία μελοποιημένα ποιήματα του Νίκου Καββαδία απ’ τον Θάνο Μικρούτσικο, την Θεσσαλονίκη και το Μαχαίρι.

Άσε με να κάνω λάθος...Μη παριστάνεις το Θεό

Δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες...Δε γουστάρω να σωθώ

Δεν πειράζει αν μετά θα μετανιώσω...Δεν τρέχει τίποτα αν διπλά θα κουραστώ

Δε με νοιάζει απογοήτευση αν νιώσω, Αφού ξέρω πώς έπαιξα και `γω...

Η συναυλία συνεχίζει με τραγούδια του Μάνου Λοίζου. Τον τρίτο παγκόσμιο, τον λιόντα, το Σ’ ακολουθώ, το Πρώτη Μαίου, το πραγματικά ανατριχιαστικό ακορντεόν, το Τσε και τον Στρατιώτη. Η συναυλία κλείνει σιγά-σιγά με την Πρέβεζα του Καρυωτάκη, τον Σεμπάστιαν και τον Γουίλι του Καββαδία.

Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι

μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει

αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος

εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος

Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα

και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα

μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο

τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο

Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα

μπορεί ο γάτος να μη `ρθει μα θα `ρθουν άλλα ζώα

κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε

στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε

Η μουσική είναι πραγματικά εξαιρετική αλλά αυτό που ξεχωρίζει σ’ αυτά τα τραγούδια είναι ο πραγματικά μοναδικός στίχος τους. Βαθειά πολιτικοποιημένοι, απ’ αυτήν την πολιτική που λέει αυτό ακριβώς που επικρατεί. 25 χρόνια μετά και τραγούδια όπως ο μαύρος γάτος –σήμερα ειδικά με την τάση φασισμού που επικρατεί-αλλά και το δικό μου προσωπικό και πιο αγαπημένο τραγούδι του Βασίλη Φοβάμαι είναι  εξαιρετικά επίκαιρα. Τόσο επίκαιρα που είναι ανησυχητικό.

Έχω ακούσει πολύ μουσική και έχω λατρέψει πολλούς στίχους αλλά ποτέ μα ποτέ δεν βρήκα σε κανέναν άλλον καλλιτέχνη τόσο εύστοχο στίχο. Που να τον παίρνω τόσο προσωπικά και να κάθε φορά που τραγουδάω ένα απ’ αυτά τα κομμάτια είναι ότι θέλω εγώ να φωνάξω κ όχι ο Βασίλης. Είναι όλες μου οι ιδέες, οι πεποιθήσεις και οι απόψεις μου.

Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει όποτε ακούω από τότε ακορντεόν

κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει...δε θα περάσει ο φασισμός...

Εν κατακλείδι, αναμφίβολα ο Παπακωνσταντίνου έχει αφήσει μια τεράστια κληρονομιά στη ελληνική μουσική σκηνή. Δεν ξέρω αν είναι καθαρός ροκ τραγουδιστής γιατί μετέπειτα τραγούδια όπως το εξαιρετικό Δεν έχω άλλη υπομονή μου έδειξε ότι μπορεί να τραγουδήσει ότι πραγματικά είδος θέλει και σίγουρα δεν βγάζει πια τα τραγούδια που έβγαζε. Όμως αυτό το άλμπουμ είναι απ’ τα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ στην Ελλάδα.

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...

Γέρασα μ’ ένα παιδικό παντελονάκι και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...

Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα

κομπρεσέρ μ’ ανοίγουν και με κλείνουν...

Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα

Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...

Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου

και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...