Αγαπημένα ελληνικά τραγούδια By Xplorer

Γράφει η Xplorer

Ένα αφιέρωμα με τα πιο αγαπημένα μου ελληνικά τραγούδια. Σίγουρα ξεχνάω κάποια αυτή την στιγμή...

Ο Λόγος της σιωπής – Η ώρα του stuff Δήμητρα Γαλάνη – Παύλος Σιδηρόπουλος

Κίτρινο το σούρουπο η ώρα έξι και μισή...πες μου κάτι μίλησε δεν αντέχω στη σιωπή, κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ, τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή...

Στερεότυπα – Δήμητρα Γαλάνη

Ώρα τρεις τη νύχτα, ανεβαίνω τα σκαλιά...μα δε νυστάζω

μ’ ανοιχτό το φως ξανά,  τη δική σου τη μεριά...ούτε που κοιτάζω...Τι είναι αυτό που λείπει απ’ τη μέσα μου ζωή...τα δάχτυλά σου, μια γουλιά νερό θα πιω...πώς αλλιώς να καταπιώ πως τα πάντα αλλάζουν...

Αύγουστος – Νίκος Παπαζογλου

Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος, λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ...ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος...κουράγιο θα περάσει θα μου πεις...

Μπαγάσας – Νικόλας Άσιμος

Αφήνω πίσω το σαματά και τους ανθρώπους. Έχω χορτάσει κατραπακιές και ψάχνω τρόπους...πως να ξεφύγω από τη μοίρα κι έχω μέσα μου πλημμύρα ουρανέ,  για δεν υπήρξα κατεργάρης και θα το θες να με φλερτάρεις γαλανέ.

Το τραγούδι της Κίρκης – Πυξ Λαξ

Βράδια από βρώμικο σανίδι και φωνές..έχουν στοιχειώσει οι κουβέντες που θυμάσαι σου ‘χουν αφήσει μέρες άοσμες κενές κι έχεις διαλέξει ένα ψέμα να κοιμάσαι..Όσες φωνές κι αν έχεις...πόσες ζωές αντέχεις..ποιο ψέμα σου να αφήσεις..για ποιο θεό να ζήσεις.....

Απομυθοποίηση τώρα – Ρόδες

Χωρίς λόγο κι αιτία αυτή η ειρωνεία με τη μια φτιάχνουμε λόγο κι αιτία...δικαιολογία στη βία...το πρόσωπο μας αυτό δεν είναι πραγματικό...κατασκευάζουμε γλυπτό τον εαυτό τον εικονικό...

Δυο ώρες μείνανε μόνο – Λεωνίδας Μπαλάφας

Θάλασσά μου, αιώνια μάνα, στάχτη απ’ τη ζωή τη ρουφιάνα, ρίχνω στη βαθιά σου αγκαλιά...βγάλε με σε κάποια στεριά σου, φόρεσέ μου αν θες τα καλά σου...Δώσ’ μου μια ευχή γι’ άλλη αρχή...

Καινούργια ζάλη – Τρύπες

Ποιοι χάρτες σου ζεστάνανε ξανά το μυαλό...Ποιες θάλασσες στεγνώνουν στο μικρό σου κεφάλι...Ποιος άνεμος σε παίρνει πιο μακριά από δω...Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι...Ποιες λέξεις μέσα σου σαπίζουν και δε θέλουν να βγουν...Ποια ελπίδα σ’ οδηγεί στην πιο γλυκιά αυταπάτη...Ποια θλίψη σε κλωτσάει πιο μακριά από παντού...Πες μου ποιος φόβος σε νίκησε πάλι...

Με τσιγάρα βαριά – Νατάσσα Μποφίλιου

Με τσιγάρα βαριά και φτερό την καρδιά πάντα φεύγω,  σα μεγάλο παιδί που τα πάντα έχει δει..λες κι είναι έργο. Με αλλαγμένη φωνή, μη ντραπώ και φανεί ψιθυρίζω,  και φυσώ τον καπνό..με μια δόση θυμό που ποτέ, μα ποτέ...δεν τελειώνω ότι αρχίζω. Με τσιγάρα βαριά, μια βουτιά στα βαθιά κι επιπλέω, κι ας μην είναι σωστό, πάντα ότι σκεφτώ θα το λέω. Με αλλαγμένη φωνή τεντωμένο σκοινί να βαδίσω,  και τραβώ τον καπνό με μια δόση θυμό που ποτέ δεν μπορώ όσα θέλω να αρχίσω.

Αυτή η νύχτα μένει – Δήμητρα Παπίου

...μου `γνέφε η καρδιά πάρε μυρωδιά...το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι...

Χαρταετός – Μανώλης Φάμελλος

...σ’ έχω ανάγκη σαν παιδί...μη μ’ αφήσεις να γυρίσω εκεί...στον εαυτό μου στη σιωπή...κρύα θάλασσα έρημο νησί...

Πόρτο Ρίκο – Βασίλης Παπακωνσταντινου

...γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε...παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη...Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο και στο στερνό του γράμμα μου `χε γράψει: «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Αυτοπροσωπογραφία – Κωνσταντίνος Βήτα

Με άδεια χέρια γυρίζω στον κόσμο,  με τ’ όνειρό μου που έσβησε η ζωή, μα αν με αγαπούσες λίγο, θα ‘ταν πιο μικρή καταστροφή..

O Βυθός – Αλκίνοος Ιωαννίδης

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω «Το σ’ αγαπώ» δυο μόνο λέξεις...αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις, που ‘μαι παράξενο παιδί σκοτεινό. Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ, κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις. "Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..", σου το `χα πει ένα πρωί βροχερό.

Ο Εξώστης – Στέρεο Νόβα

...κι αναρωτιέμαι πάλι οι προσευχές μου πού πάνε...κι αν έχουν γίνει πουλιά προς τα πού πετάνε...

  

Φοβάμαι – Μπλε

Μέσα στα μαλλιά σου πετάω τις στιγμές μου μεθάω σ’ αγαπώ και φεύγω. Πάνω στα δυο χέρια σου λιώνω ένα στίχο σκοτώνω πάρε με μαζί σου,  Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά...Σβήνω, το όνομα σου και σβήνω την ψυχή μου αφήνω σε φιλιά που καίνε. Κοίτα πόσο έχω αλλάξει,  σαν Θεός έχω στάξει, Κυριακή ο χρόνος. Είσαι πολύ κοντά, είσαι πολύ μακριά...

Προορισμός – Φοίβος Δεληβοριάς

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά. Στο δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη. Μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά. Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλει...Κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός ...Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω...Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως...Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός...

Ρόζα – Δημήτρης Μητροπάνος

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά, σε πολιτεία μαγική γυρνάμε δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά