Girl, Interrupted – James Mangold (1999)

Γράφει η Camera Obscura

How am I supposed to recover when I don’t even understand my disease?

H Sussana Kaysen (Winona Ryder) μπαίνει σε ψυχιατρική κλινική μετά από απόπειρα αυτοκτονίας. Η Sussana είναι μόλις 18 χρονών. Το μυαλό της μπλέκεται συνεχώς σε αδιέξοδα, αδιέξοδα που την οδηγούν όλο και πιο βίαια στο κενό της. Δεν γνωρίζει καν γιατί έδωσε την συγκατάθεσή της για να μπει στην κλινική. Τί κάνει εκεί; Τί κάνει ανάμεσα σε τόσες ψυχοπαθείς κοπέλες; Αφού δεν είναι ψυχοπαθής. Αυτό το ερώτημα τη βασανίζει συνέχεια. Δεν έχει την απάντηση ή δεν θέλει να τη βρει, γι’αυτό και ξεκινάει έναν πόλεμο διαρκείας με το ίδρυμα, τους γιατρούς της και τελικά με τον ίδιο της τον εαυτό που τον τραβάει όλο και πιο βαθιά στο σκοτάδι. Σε αυτή την επικίνδυνη κόντρα θα βρει σύμμαχο την πιο δυναμική κοπέλα που γνωρίζει στο ίδρυμα, την Lisa Rowe (Angelina Jolie). Η Lisa είναι ένα ατίθασο, γοητευτικό πλάσμα που θα μαγέψει την Sussana από την πρώτη στιγμή. Σύντομα γίνονται ένα αχώριστο δίδυμο και σπέρνουν στο πέρασμά τους συντρίμμια. Όμως, η Sussana νιώθει όλο και πιο αδύναμη, μπερδεμένη. Και πρέπει ν’ αντιδράσει.  Αυτό το «πρέπει» θα προσπαθήσει να της το φορτώσει με το ζόρι η Valerie Owens (Whoopi Goldberg)  που εργάζεται στην ψυχιατρική κλινική και δείχνει να έχει καταλάβει καλύτερα από τον καθένα την Sussana.

O James Mangold πήρε τα απομνημονεύματα της Sussana Kaysen, ένα κορίτσι που πράγματι νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική την ταραχώδη εποχή της δεκαετίας του ’60, και έφτιαξε ένα από τα ωραιότερα δραματικά φιλμ που δεν σε διαλύουν, δε σε κομματιάζουν για να σου πουν τις σκληρές αλήθειες γύρω από το μυαλό του ανθρώπου, αντίθετα σου μιλάνε ήσυχα, συνειδητοποιήμενα και κάποιες φορές γλυκά για όλα όσα μπορούν να γεννηθούν σε αυτό το χαοτικό και συγχρόνως πανέμορφο σύστημα που λέγεται άνθρωπος.

Η ταινία όσο κλειστοφοβική κι αν ακούγεται (εγκλεισμός, ψυχικές ασθένειες) έχει βρει τον τρόπο να σου δίνει γερές δόσεις οξυγόνου και αυτό νομίζω πως είναι δουλειά του καλού σεναρίου που το έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης μαζί με την Lisa Loomer και την Anna Hamilton Phelan αλλά και της σκηνοθεσίας. Σε αυτο βοήθησε και το πρωταγωνιστικό δίδυμο που κατάφερε να ισορροπήσει υπέροχα στην ιστορία αυτών των δύο νεαρών γυναικών και της πολύ δυνατής μα και καταστροφικής σχέσης που αναπτύσσουν. Δεν μπορεί να μην αγαπήσεις τον έναν από τους δύο χαρακτήρες του έργου.  Αγαπημένο πλάνο αυτό το πανέμορφο παιδικό φιλί που δίνει η Sussana στη Lisa όταν το σκάνε, νομίζοντας πως η ελευθερία τους βρίσκεται κάπου αλλού. Μα η ελευθερία βρίσκεται μέσα τους. Και γι’αυτή την ελευθερία θα πρέπει να ξαναχτίσουν από την αρχή τους εαυτούς τους. Η Winona Ryder καταφέρνει πολλά περισσότερα απ’όσα χρειάζεται αυτός ο ρόλος. Καταφέρνει να σε τοποθετήσει ολόκληρο στο μέρος όπου ζει. Καταφέρνει να σε κάνει φίλο της. Απόλυτα φυσική, χωρίς μελοδραματισμούς θεατρικούς και ακραίους, σου λέει την ιστορία της μέσα από την δική της οπτική και δεν σου ζητάει να την καταλάβεις. Μόνο να δεις. Από την άλλη, η Angelina Jolie σε σπρώχνει με όλη της τη δύναμη για να πέσεις. Θέλει να σε κάνει να χάσεις την ηρεμία σου. Και το καταφέρνει μ’εξαιρετικά ωραίο χειρισμό. Δύο ερμηνείες που τις χάρηκα και τις αγάπησα. Περισσότερο το χάρηκα που επιτέλους η Angelina Jolie μ’έπεισε πως αξίζει να της δώσω σημασία.

Το πολύ ωραίο soundtrack της ταινίας μπαίνει σίγουρα στα συν. Έξυπνη επιλογή τραγουδιών.

Νομίζω πως ο James Mangold σκηνοθέτησε με την ψυχή του γι’αυτό και η ατμόσφαιρα του φιλμ βγάζει πολλή ζεστασιά ακόμη και στις πιο σκληρές σκηνές. Ίσως γιατί ο άνθρωπος όταν είναι απογυμνωμένος εντελώς, μπορεί να βλέπει καλύτερα την ομορφιά και την ασχήμια του.  Αυτό ένιωσα πως συνέβη με αυτή την ταινία. Και την αγαπήσα γι’αυτό. Και για όλα όσα θα δεις. Για όλα όσα με την φαντασία μου έφτιαξα αργότερα για τις ζωές της Sussana και της Lisa.

Have you ever confused a dream with life?