Κομμάτι του δικού μας πόνου

Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού

Προ ημερών μιλούσα με μια κυρία στην ηλικία της μαμάς μου και μου έλεγε ότι της αρέσει το Πάσχα. Ο καιρός είναι γλυκός, παντού λουλούδια, μπορούμε να πάμε και μια εκδρομή… Ήμουν συγκαταβατική όπως πάντα.

Αλλά έπειτα σκέφτηκα ότι μου τη δίνει ο «γλυκός» καιρός όταν δουλεύω το Πάσχα. Γιατί πνίγομαι σε κλειστά σπίτια και αίθουσες με παιδιά που γκρινιάζουν ότι τους στερώ την χαρά του να είναι έξω στη φύση.

Σκέφτηκα και ότι λουλούδια υπάρχουν μεν στην περιοχή όπου μένει η κυρία, αλλά όχι παντού στην Αθήνα. Τώρα όσο για την εκδρομή…

Δεν θα προσπαθήσω να αποδώσω το βαρύ κλίμα της διάθεσής μου στην κρίση. Άλλωστε πάντα μου έφερνε θλίψη το Πάσχα και δεν το θεωρώ ανησυχητικό. Το μόνο ανησυχητικό είναι ότι πλέον μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Το ότι ανυπομονώ τα τελευταία δύο χρόνια να έρθει η ώρα να στολίσω το δέντρο, προσπαθώντας απεγνωσμένα από κάπου να αντλήσω λίγη χαρά. Πέρασαν οι εποχές που δεν τα είχα αυτά ανάγκη και τα σνόμπαρα.

Άλλες εποχές εκείνες, αντιδραστικές, εναλλακτικές, με άποψη. Πέρασαν όμως. Και όχι μόνο για μένα. Την θέση τους πήρε το μούδιασμα. Και όχι μόνο για μένα.

Στις χθεσινοβραδινές ειδήσεις, μεταξύ άλλων, είδα και τις καταθέσεις μαρτύρων και συγγενών των θυμάτων στην Τράπεζα Marfin το 2010. Με γύρισε λίγο πίσω – τόσο λίγος χρόνος αλλά μέσα μου σαν να πέρασαν δεκαετίες – τότε που ο κόσμος έβγαινε στους δρόμους για να φωνάξει την αγανάκτηση του. Φαίνεται ότι τώρα πια δεν είμαστε αγανακτισμένοι. Και αυτό έχει και τα θετικά του, γιατί οι μεν απροσάρμοστοι έχουν ήδη αυτοκτονήσει, οι δε ευπροσάρμοστοι συνήθισαν στην υπέρτατη εξαθλίωση και ξεφτίλα. Υπάρχει και το θετικό ότι δεν πετάνε τα 20χρονα προβληματικά παιδαρέλια μολότοφ, πράγμα το οποίο συνεπάγεται ότι δεν θα υπάρξουν πλέον άλλα αθώα θύματα όπως οι 3 υπάλληλοι της Marfin που βρήκαν τραγικό και αιφνίδιο θάνατο την ώρα της εργασίας τους. 

Επομένως οι υπόλοιποι μπορούμε ανενόχλητοι να βρίσκουμε καθημερινά αργό και μουδιασμένο θάνατο, χωρίς εργασίες. Και χωρίς παιδιά στην κοιλιά, όπως η έγκυος Αγγελική, που έχασε τη ζωή της εργαζόμενη για τη Marfin. Εκείνο ίσως ήταν το τελευταίο έμβρυο-θύμα της κρίσης που βρήκε τον θάνατο ξαφνικά. Τα υπόλοιπα απλά δεν θα γεννηθούν. Ούτε σαν ιδέες μέσα στα κεφάλια των νέων ανθρώπων αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. 

Κάποια δημοσιογράφος δήλωσε ότι οι τρεις εκείνοι άνθρωποι «Θυσιάστηκαν για ένα καλύτερο μέλλον που δεν ήρθε ποτέ». Κάποιοι πέταξαν έτσι απλά μια μολότοφ στην Τράπεζα, ως μια «συμβολική πράξη», έκαψαν – ας το πούμε ποιητικά -  το Κεφάλαιο. Τις σιχαίνομαι τις συμβολικές πράξεις. Γιατί πολύ απλά δεν φέρνουν αποτέλεσμα. Ίσως να είμαι πολύ πρακτικός άνθρωπος και μου αρέσει αυτό.

Κάποιος-κάπου-σε ένα blog έγραψε ότι για τον νεαρό Αλέξη γράφτηκαν ένα σωρό συνθήματα, ενώ για τους νεκρούς στη Marfin ούτε ένα.

Εγώ τα βαριέμαι τα συνθήματα στους τοίχους. Τολμώ να πω ότι μου χαλούν και την αισθητική. Και ας με συγχωρέσουν οι φίλοι μου οι «αντιεξουσιαστές». Εξίσου με χαλάνε και οι άνθρωποι που είναι μόνο λόγια, αποφεύγοντας να τα κάνουν πράξη.