Η διαδρομή μέχρι το live της Μαρίας Παπαγεωργίου στον Σταυρό του Νότου

Γράφει η Camera Obscura

Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια πάνε από εκείνο το βράδυ που η κολλητή μου η Ειρήνη μ'έπεισε να πάω μαζί της στον Ιανό για να παρακολουθήσουμε ένα αφιέρωμα για την αγαπημένη της ραδιοφωνική παραγωγό.  Αν μου έχει μείνει κάτι πολύ έντονα από εκείνη τη βραδιά είναι η στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά να τραγουδάει η Μαρία Παπαγεωργίου.

Και πριν βιαστείς να σκεφτείς πως θέλω να σου πω κάτι όμορφο, θα σου κάνω την ανατροπή για να σου πω ότι η εικόνα αυτής της κοπέλας ήρθε κι έσκασε στο κεφάλι μου πολύ λάθος, πολύ αγχωτικά, πολύ άβολα. Από εκείνο το βράδυ, δεν θέλησα να μάθω για εκείνη περισσότερα.

Και ο καιρός πέρασε, η άρνηση  επέμενε ακόμα κι όταν ερωτεύτηκα στα κρυφά ένα τραγούδι που της έγραψε η Δανάη Παναγιωτοπούλου και έπαιζε συχνά στα ηχεία μου (άκουσέ το εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=CAE9ejSVYF8). Δεν ήθελα να τη δω live, δεν ήθελα να ψάξω τα τραγούδια της, δεν ήθελα τίποτα. Ώσπου βρέθηκα στο Βερολίνο. Μια συνηθισμένη, λοιπόν, βερολινέζικη μέρα η αντίδρασή μου για τη Μαρία Παπαγεωργίου άρχισε να διαλύεται. Η Αμφιβολία της κατάφερε να τρυπώσει μέσα μου και μ'έκανε να αγαπήσω μετά από χρόνια ελληνικό τραγούδι.

Και οι μήνες έφυγαν, επέστρεψα στην Αθήνα και η αντίδρασή μου για την Παπαγεωργίου άρχισε να γίνεται σιγά, σιγά ενδιαφέρον. Αλλά πάντα στα κρυφά. Η Αμφιβολία συνέχισε να μου ανακατεύει το μέσα μου όποτε είχε διάθεση  και εγώ επέμενα να λέω από συνήθεια πια "όχι".  Και να σκεφτείς ότι είχα αγοράσει και τον δεύτερό της δίσκο, το Άβουλο Θεριό (με μουσικές και στίχους του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, το άλλο της μουσικό μισό)...

Και να'μαστε στο παρόν.

Την Κυριακή που πέρασε  βρέθηκα στον Σταυρό του Νότου για να την ακούσω. Δεν έχω ιδέα πώς κατάφερα να νικήσω αυτή μου την αντίδραση, το μόνο που θυμάμαι είναι πως είχα ξεχάσει γιατί επέμενα τόσο πολύ να μη τη δω. Και κάπως έτσι, βρέθηκα να πίνω την πρώτη μπίρα, περιμένοντας ν'αρχίσει το live.  Πια δεν είχα ίχνος άρνησης για την Παπαγεωργίου. Και το live ξεκίνησε. Πέρασαν από μπροστά μου πολλά τραγούδια, από τον Δεληβοριά και τον Prince μέχρι την Αρλέτα και τον Barkley. Το κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά, όπως διάβασα σ'ένα άρθρο και μ'άρεσε, τραγουδούσε τόσο όμορφα που δεν σταματούσα να χαμογελάω στιγμή. Μ'είχε βγάλει νοκ άουτ και αυτή τη φορά είχε δίκιο.

Η φωνή της γέμιζε τον χώρο και ένιωθα πως μπορούσε να καταφέρει και τ'ακατόρθωτα. Μου είχε λείψει να βρεθώ σε ελληνικό live και να μη θέλω να πάρω τα μάτια μου από την σκηνή. Περιτρυγιρισμένη από μουσικούς που γούσταραν να παίζουν μουσική και φαινόταν στα πρόσωπά τους (Νίκος Παπαβρανούσης στα τύμπανα, Άγγελος Παπαδάτος στο κοντραμπάσο, Σταύρος Ρουμελιώτης στην ηλεκτρική κιθάρα και Χρήστος Τόλης στα πλήκτρα/πιάνο), με φόντο τη video art δουλειά της αγαπημένης μου Ελευθερίας που μ'έκανε ν'αναπολήσω την εμμονή μου για τα μονοπλάνα, η Μαρία Παπαγεωργίου έκανε θαύματα. Θαύματα μικρά μα τόσο σπουδαία. Γιατί είναι στ'αλήθεια σπουδαίο η μουσική να καταφέρει να σε ταρακουνήσει. Αγάπησα την αγαπή της για τη ξένη μουσική, αγάπησα την αμηχανία της μπροστά στο κοινό, αγάπησα τη δυναμική της αύρα που είναι από τα πρώτα που εντοπίζεις στην εικόνα της, αγάπησα που κατάφερε να με κάνει να προσέξω ελληνικά τραγούδια που ίσως να μην έβαζα ν'ακούσω ποτέ.

Τι δεν αγάπησα άραγε από αυτό το live; Δεν έχω ιδέα. Σίγουρα δεν αγάπησα τα μικρά μπουκάλια της μπίρας στο μπαρ και τον μπροστινό μου συμπαθητικό κύριο που πήγαινε πέρα-δώθε και έκλεβε υλικό από τα πλάνα μου. Και τι έμεινε από αυτό το live, κάπου τα ξημερώματα, χαζεύοντας το cd της Παπαγεωργίου; Ένα πλατύ χαμόγελο. Ένα πλατύ χαμόγελο για όλη αυτή τη διαδρομή από την άρνηση στην πρώτη αγάπη, ένα πλατύ χαμόγελο για την Αμφιβολία που κατάφερε να με ξαναδιαλύσει κι αυτή τη φορά δεν έβαλα τα κλάματα, ένα πλατύ χαμόγελο για την σκέψη πως τελικά στην ελληνική μουσική δεν είναι όλα αδιάφορα και ένα πλατύ χαμόγελο γι'αυτή την κούνια που φώτιζε ο προτζέκτορας και έδενε όμορφα με τα συναισθήματα που γεννούσε η φωνή της Μαρίας Παπαγεωργίου.

Και κάπου εδώ λέω να την κάνω. Δεν θα σου πω να πας, ούτε ξέρω πώς να σε πείσω γι'αυτά τα live στον Σταυρό του Νότου (δύο ακόμα Κυριακές), άλλωστε ποτέ δεν κατάφερα να μιλήσω σωστά για τη μουσική. Το μόνο που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως δεν μπορώ να ξεχάσω τη φωνή της πια με τίποτα. Άτιμο πράγμα η μουσική, στο'χω πει;

ΥΓ Είναι η πιο ειλικρινής ανάρτηση που έχω ποστάρει. Νιώθω πως το χρωστούσα στο κορίτσι με τα κόκκινα μαλλιά. Φ!