By Μιρέλα Σταυρινού

Γράφει η Μιρέλα Σταυρινού

Τι είναι άραγε «ομοφοβία»;

Και ποιος ο «φασίστας»;

Να παντρευτεί κανείς ή να συζεί;

Η ομοφοβία (ή ομοφυλοφοβία ή ομοερωτοφοβία) είναι ο φόβος (έως του σημείου της παθολογικής φοβίας), η αποστροφή ή οι διακρίσεις κατά της ομοφυλοφιλίας ή σε βάρος των ομοφυλόφιλων. Η λέξη είναι αντιδάνειο από την αγγλική Ηomophobia που ετυμολογείται από τις ελληνικές λέξεις ομός (όμοιος) και φοβία.

Το ουσιαστικό "φασισμός" και το επίθετο "φασίστας" χρησιμοποιούνται σήμερα πολλές φορές για να περιγράψουν έναν απολυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, από έναν συγκεκριμένο Αρχηγό, που θα συνενώσει όλες τις τάξεις σε ένα Έθνος, που μάλιστα είναι το ανώτερο έθνος και έχει προορισμό να κυριαρχήσει στα άλλα, "κατώτερα" έθνη και φυλές  και σε μια πολύ ευρύτερη έννοια, προσδιορίζοντας ως "φασισμό" γενικά κάθε άδικη, αντιδημοκρατική και βίαιη πράξη, ιδεολογία, συναίσθημα, συνήθεια στο χώρο της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικογένειας, και των σχέσεων. Η υπερβολική χρήση αυτού του δεύτερου ορισμού έχει εν μέρει υποκαταστήσει τον αρχικό ορισμό (ότι φασισμός είναι μόνο η ονομασία του κινήματος του Μουσολίνι).

                           (αποσπάσματα από τις ερμηνείες των όρων στη Βικιπαίδεια)

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο της – συμπαθούς σε μένα, λόγω του λογοτεχνικού της έργου – συγγραφέως Σώτης Τριανταφύλλου στο περιοδικό Γυναίκα όπου εξέφρασε τις απόψεις της περί του αγώνα των ομοφυλοφίλων για το δικαίωμα στον γάμο και την οικογένεια (το πλήρες άρθρο εδώ:http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_womuseful_1_19/03/2013_488622) και δεδομένης της ταμπέλας «ομοφοβική» που της κόλλησαν κάποιοι, μπήκα σε σκέψεις περί της πραγματικής έννοιας του όρου.

Οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε πρόσφατα γεγονότα όπως ο ναζιστικός χαιρετισμός Κατίδη στο γήπεδο, μαρτυρούν ότι κάποιες λέξεις αρχίζουν σιγά-σιγά και χάνουν το νόημά τους. Είναι άραγε φασίστας ο 19χρονος ημιμαθής με μυαλό κακομαθημένου παιδιού που κλωτσάει τη μπάλα και κάνει στους φίλους του τη χειρονομία που είδε χθες στην τηλεόραση, ή μήπως ο πραγματικός φασίστας είναι το ίδιο το Κράτος και η Τρόικα που κουρεύει καταθέσεις πολιτών, κατακλέβει μισθούς και συντάξεις, δώρα και νόμιμα επιδόματα για τα οποία είχαν προηγηθεί κρατήσεις, καταδικάζει γενιές Ελλήνων σε ανεργία, πάνω από 400.000 ανήλικα σε υποσιτισμό και ωθεί τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου σε αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό; Δηλαδή εδώ μιλάμε ότι έχουμε πάνω από το κεφάλι μας – κανονικά και με το νόμο - τη μετενσάρκωση του Χίτλερ και εμείς εξακολουθούμε να τον αναζητούμε σε χειρονομίες ποδοσφαιριστών και λοιπών τσογλανιών. Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.

Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα «ομοφοβία» και στο άρθρο της Σώτης που προκάλεσε βίαια λεκτικά ξεσπάσματα και επιθέσεις εναντίον της.  Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο της:

«Ας σκεφτούμε και τι σημαίνει «γάμος για όλους». Ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων δεν αφορά ολόκληρη την κοινωνία, αλλά μια μειονότητα μέσα στη μειονότητα. Διότι στις χώρες όπου υφίσταται καθεστώς συμβολαίου ελεύθερης ένωσης, το οποίο ρυθμίζει οικονομικά και συναισθηματικά ζητήματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, μόνο μια μειονότητα των ομοφυλόφιλων θα προχωρήσει σε «γάμο». Με άλλα λόγια, ενώ το συμβόλαιο ελεύθερης ένωσης είναι απαραίτητο (ως δυνατότητα), ο γάμος είναι περιττός.»

Διάβασα στο Facebook χαρακτηρισμούς του τύπου «μαλάκω», «αγάμητη» (το να μην κάνεις σεξ στην Ελλάδα του 2013 ή να κάνεις και να μην το διατυμπανίζεις θεωρείται σοβαρό μειονέκτημα, ικανό να επηρεάσει μέχρι και τις λειτουργίες του εγκεφάλου), «ρατσίστρια» (ο ίδιος που θεωρεί τις «αγάμητες» κατώτερα όντα, αυτός την αποκάλεσε και ρατσίστρια), «άσχετη», ότι «πάσχει από έλλειψη ευτυχίας» (το να μη νιώθεις αυτό που η Ελένη Μενεγάκη ένιωθε πριν το διαζύγιό της, δηλαδή «απόλυτα ευτυχισμένη», θεωρείται και αυτό μειονέκτημα από πολλούς). Και φυσικά «ομοφοβική»! Το ότι δεν θεωρεί τον γάμο των γκέι φλέγον ζήτημα, την καθιστά ομοφοβική. Σε μια κοινωνία όπου ο μέσος Ελληναράς λέει «εμένα δεν με πειράζουν οι γκέι, αρκεί να μη με ενοχλούν, να μη το λένε, να μην ντύνονται προκλητικά, να μην φιλιούνται δημόσια, να μην είναι ‘κραγμένες’, και βεβαίως-βεβαίως αν γίνει ο γιος μου γκέι θα τον ΣΚΟΤΩΣΩ! Αλλά ρατσιστής δεν είμαι». 

Εγώ δεν θα σταθώ μόνο στο θέμα «γάμος για τους γκέι ή όχι». Στην τελική, το ίδιο ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και για τους στρέιτ.

Γιατί άραγε οι γκέι έχουν φαγωθεί να αποκτήσουν το δικαίωμα στον γάμο; Νά ‘ταν τρόπος να τους παντρέψει ο παπάς της ενορίας και να το φχαριστηθούν πολύ όταν θα τους ζητήσει 300 ευρώ για να ανάψει τον πολυέλαιο του ναού.

Από την άλλη, το αντίστροφο αίτημα έχουν τελευταία πολλοί στρέιτ: σούπερ «ροκ» και προχωρημένες γκόμενες τύπου Μαρίας Σολωμού βγαίνουν στην τηλεόραση το λιγότερο 3 φορές το μήνα και λένε το ίδιο ποίημα: ότι ο γάμος είναι το μοναδικό  πράγμα που δεν θα έκαναν στη ζωή τους και παινεύονται για το πόσο καλά έχουν καταφέρει να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, χωρίς μάλιστα τη ρετσινιά του «παιδιού ανύπαντρης μητέρας». Μαγκιά τους, αλλά γιατί θα πρέπει να μας το επαναλαμβάνουν τόσο συχνά; Μα γιατί φυσικά τις ρωτούν εξίσου συχνά.

Η αλήθεια είναι ότι, αν παρακολουθήσει κανείς συστηματικά τις βραδινές εκπομπές του Θέμου Αναστασιάδη και του Πέτρου Κωστόπουλου, την πρωινή της Φαίης Σκορδά και τη μεσημεριανή της Τατιάνας, θα παρατηρήσει ότι ανάμεσα στις πρώτες ερωτήσεις που θα θέσουν στους εγχώριους «σταρ» μας, είναι και η εξής: «Τι έγινε, εσύ πότε τελικά θα παντρευτείς;». Αν έχει παντρευτεί, το πάγιο ερώτημα είναι «παιδάκι, πότε με το καλό;», ενώ αν έχει αποκτηθεί παιδί, η απορία είναι «θα έκανες δεύτερο παιδί για να έχει παρέα το πρώτο ή φοβάσαι μήπως δεν επανέλθει η σιλουέτα σου;» Για την δε Δέσποινα Βανδή που έχει 2 παιδιά, το θέμα είναι αν θα αποκτήσει τρίτο, ενώ για τον Σάκη Ρουβά που έχει 3 παιδιά χωρίς γάμο, πρέπει να μας απασχολήσει αν και πότε θα το στεφανωθεί το κορίτσι…

Και η «γαμο-μανία» δυστυχώς δεν υφίσταται μόνο στις κουτσομπολίστικες εκπομπές. Μπορεί να γίνει – και έχει γίνει σας λέω, το έχω δει με τα μάτια μου - ο εφιάλτης πολλών γυναικών άνω των 25 που πρόκειται να κάνουν reunion με τις παλιές τους συμμαθήτριες. Όπου η πρώτη ερώτηση που θα κληθούν να απαντήσουν θα είναι «Τι έγινε; Παντρεύτηκες εσύ;»

Προχθές ο μπαμπάς μου συνάντησε μετά από χρόνια έναν παλιό του συνάδελφο. «Τι κάνουν τα παιδιά σου;» τον ρώτησε ο μπαμπάς. «Η κόρη μου αρραβωνιάστηκε έναν γιατρό!» ήταν η πρώτη κουβέντα του φίλου του. Και αφού του εξήγησε τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχει το «κελεπούρι» που έδεσε η κόρη του, εξαφανίστηκε. Φαντάζομαι θα επανεμφανιστεί όταν θα νιώσει την ανυπέρβλητη ανάγκη να διατυμπανίσει ότι η κόρη του έγινε επιτέλους μαμά ή ότι πήρε μεζονέτα με κήπο στα Βόρεια Προάστια. Θα πρέπει να είναι τεράστια η ηδονή να σε ζηλεύουν οι άλλοι που κατάφερες να δεις τα παιδιά σου «απόλυτα ευτυχισμένα»… Οτιδήποτε λιγότερο από «καλό γάμο» θα σήμαινε ίσως ότι απέτυχες ως γονιός προικισμένης θυγατέρας.

Η αλήθεια είναι ότι τα λατρεύω τα παιδιά και πολύ με συγκινούν τα ζευγάρια που αγαπιούνται για μια ζωή και μένουν για πάντα μαζί, χωρίς όμως να μένουν μαζί επειδή υπάρχουν τα παιδιά ή γιατί το να πάρεις διαζύγιο είναι χρονοβόρα και δαπανηρή διαδικασία. Και ένα πράγμα που ίσως να ζήλευα στην ερωτική ζωή των γκέι είναι ότι – στις μακροχρόνιες σχέσεις τους – μένουν μαζί γιατί υπάρχει Έρωτας και Αγάπη και όχι γιατί τους δένει μια υπογραφή στο δημαρχείο ή 2 παιδιά που πρέπει να μεγαλώσουν.

  

Φυσικά, την ανάγκη να τεκνοποιήσουν την αισθάνονται και πολλοί ομοφυλόφιλοι. Ας αποκτήσουν παιδιά. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί θέλουν να το κάνουν αυτό μέσω του παμπάλαιου μικροαστικού και ξοφλημένου πλέον μοτίβου «παντρεύομαι και κάνω παιδί», από τη στιγμή που υπάρχει και το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που τους εξασφαλίζει σε πολλούς τομείς.

Και το θέμα είναι ότι βγήκαν χιλιάδες στη Γαλλία να διαδηλώσουν με ντουντούκες και συνθήματα υπέρ του δικαιώματος των γκέι να παντρεύονται.

Και αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό – όχι γι’ αυτούς, αλλά για μας.

Γιατί εμείς εδώ έχουμε στερηθεί το δικαίωμα στον γάμο (όσοι από μας το θέλουμε), την οικογένεια, την εργασία, την παιδεία, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη ζωή σε τελική ανάλυση. Και τα έχουμε στερηθεί όλοι – και γκέι και στρέιτ, και νέοι και μεγάλοι. Αλλά δεν είδα καμία ντουντούκα και καμία διαδήλωση. Εδώ και πάνω από έναν χρόνο.  Και έπεται συνέχεια στον ύπνο της ωραίας κοιμωμένης Ελλάδας…